بررسی تنوع و تعیین فاصله ژنتیکی در ۲۵ ژنوتیپ گلرنگ بهاره Carthamus tinctorius L.

گلرنگ (Carthamus tinctorius L.) یکی از گیاهانی است که سازگاری بالایی به خشکی دارد و برای کشت در مناطق خشک و نیمه خشک مناسب است. در این آزمایش تعداد ۲۵ ژنوتیپ گلرنگ بهاره شامل ژنوتیپ­های بومی ایرانی و ارقام خارجی در قالب یک طرح لاتیس ساده (۵×۵)، در سال زراعی ۱۳۸۴-۱۳۸۳ در منطقه کرج ارزیابی شدند. صفات مختلفی از جمله تعداد غوزه در بوته، تعداد دانه در غوزه، ارتفاع بوته، تعداد شاخه­های فرعی، روز تا گلدهی، روز تا رسیدگی، درصد روغن، عملکرد دانه و روغن بررسی شد. نتایج نشان داد که بین ژنوتیپ­ها از لحاظ همه صفات اختلاف معنی­داری وجود دارد. بیشترین عملکرد دانه و روغن به I.L.۱۱۱ و T.N.۶۱۲-A تعلق داشت. عملکرد دانه با تعداد غوزه در بوته، تعداد شاخه­های فرعی، روز تا گلدهی، بیوماس و عملکرد روغن همبستگی مثبت و معنی­داری داشت. تجزیه کلاستر به روش وارد و فاصله اقلیدسی ۲۵ ژنوتیپ را در سه کلاستر گروه­بندی کرد.