بررسی میزان بهبود خودبه خودی ریفلاکس وزیکویورترال اولیه در کودکان ایرانی

زمینه و هدف تجربیات موجود در مورد ریفلاکس وزیکویورترال در مراکز مختلف متفاوت است. هدف از این مطالعه تعیین میزان بهبود خودبه خودی ریفلاکس ادراری در کودکان ایرانی و بررسی سیر بیماری در این گروه از بیماران می باشد. روش بررسی در این مطالعه توصیفی ۱۲۷۸ بیمار مبتلا به عفونت ادراری که از سال ۱۳۷۸ تا مرداد ماه ۱۳۸۶ به کلینیک نفرولوژی اطفال ارجاع داده شده بودند؛ مورد بررسی قرار گرفتند. ۵۳۳ نفر دچار ریفلاکس وزیکویورترال اولیه بودند. بیماران بعد از تشخیص، روی پروفیلاکسی قرار گرفتند و پی گیری سالیانه ریفلاکس توسط RNC انجام شد. در موارد شکست درمان طبی و تشکیل اسکار جدید، درمان جراحی آنتی ریفلاکس صورت گرفت. یافته ها در این پژوهش ۵۳۳ بیمار مبتلا به ریفلاکس وزیکویورترال اولیه بررسی شدند. میانگین سنی مبتلایان به ریفلاکس ۴/۲±۷/۳ سال بود. میانگین زمان پی گیری مبتلایان به ریفلاکس ۲/۲±۳/۳ سال، طی این مدت از ۲۷۹ بیمار، بهبودی خودبه خودی در ۱۱۱ مورد (۴۰٪) مشاهده گردید. میانگین زمان بهبود از زمان تشخیص ۱±۵/۱ سال (از ۲ ماه تا ۶ سال) بود. میزان بهبودی با افزایش شدت ریفلاکس کمتر می شد، به طوری که برای درجاتI  تا V به ترتیب بهبودی در ۶۳%، ۵۷%، ۲۷%، ۲۲% و ۱۰% موارد دیده شد. در طول پی گیری ۲۷ بیمار (۱۰%) تحت جراحی آنتی ریفلاکس قرار گرفتند. نتیجه گیری با توجه به نتایج خوب بالینی درمان طبی، به ویژه در مورد ریفلاکس های درجه ۱ تا ۴، درمان با آنتی بیوتیک خوراکی همراه با پی گیری دقیق توصیه می گردد.

کلیدواژه ها:

Urinary Tract Infection ، Vesico-Ureteral Reflux ، Spontaneous Resolution ، Child ، عفونت ادراری ، ریفلاکس وزیکویورترال ، بهبود خودبه خودی ، کودک