فیزیولوژی تنش شوری در گندم: مقاله مروری

تنش شوری یکی از تنش های مهم اثرگذار بر جوانه زنی، رشد، تولید و ویژگی های کیفی گندم به شمار می رود. محققان تنش شوری را تجمع یون هایی نظیر سدیم، سولفات و کلر در محیط ریزوسفر بیان نموده اند به نحوی که موجب اختلال در رشد طبیعی گیاه شود. تنش شوری از طریق کاهش فشار آماس سلول، ممانعت از انجام وظایف غشاء ها، اثر بر فعالیت آنزیم ها، ممانعت از فتوسنتز و القای کمبود یون در اثر کاهش انتقال یون ها و دیگر فرآیندهای فیزیولوژیکی موجب کاهش رشد، شاخص سطح برگ، زیست توده و عملکرد دانه در گندم می شود. ارقام گندم واکنش های متفاوت به شوری خاک و آب نشان می دهند و میزان تمحل ارقام گندم به شوری با برخی ویژگی های فزیولوژیکی مرتبط است. افزایش تحمل به شوری در ارقام گندم نان با کاهش غلظت سدیم در گیاه و همچنین کاهش نسبت عنصر سدیم به پتاسیم در برگ ها مرتبط است. جداسازی سدیم در برگ ها و ترجیحا" پتاسیم، به وجود ژنومD  در گندم های هگزاپلوئید مربوط می شود. بطورکلی، آگاهی از واکنش های فیزیولوژیکی به ویژه در ژنوتیپ های متحمل به شوری یاری گر اصلاح گران نبات برای تولید ژنوتیپ های متحمل به شوری است. این تحقیق به مطالعه اثر تنش شوری بر برخی ویژگی های فیزیولوژیکی و رشد و نمو گندم پرداخته است.

کلیدواژه ها:

آنزیم ها ، تحمل به تنش ، تنش یونی ، شوری