مقایسه اثر خستگی عضلانی حاصل از انقباضات عضلانی زیربیشینه و بیشینه بر تغییرات همکوشی عضلانی و کنترل قامت: با توجه به تکنیک درون یابی تکانه

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقای سه اثرات خستگی عضالنی با شدتهای مختلف بیشینه و زیربیش ینه بر تغییرات همکوشی های عضالنی و کنترل قامت انجام شد. روشها: ابتدا حداکثر نیروی بیشی نه آزمودنی، میزان حداکثر تحری ک الکتریکی عضله دو قلو داخلی و موج M اندازهگیری شد. سپس۱۲ آزمودنی دو پروتکل خستگی عضالن ی زیربیشینه و بیشینه را به طور تصادفی طی دو جلسه انجام دادند. قبل و بعد از انجام پروتکلها میزان خستگی مرکزی، خستگی محیطی، میزان تغییرات مرکز فشار و فعالیت الکتریکی عضالت اندازهگیری شدند. روش آماری آنوا با اندازهگیری تکراری و تی وابسته برای تحلیل دادهها استفاده شد. نتایج: تکانه استراحت بعد از انقباضات بیشینه نسبت به انقباضات زیربیشینه به طور معنادار کاهش یافت. همچنین خستگی زیربیشینه موجب کاهش معنادار در فعالسازی ارادی و حداکثر نیروی بیشینه نسبت به خستگی عضالنی بیشینه شد. انقباضات زیربیشینه موجب کاهش قابل توجه واریانس عضالت و همکوشیهای عضالن ی و از سوی دیگر موجب تغییرات معنادار بیشتر مرکز فشار نسبت به انقباضات بیش ینه شد )۰۵/۰>p.) نتیجهگیری: نتایج پژوهش حاضر راه را برای انجام مطالعات دیگر هموار میکند تا برنامههای تمرین ی را برای افرادی که در حفظ تعادل و سازماندهی همکوشی عضالنی مشکل دارند با نظارت بر تمرینات عضالن ی با شدت زیرب یشینه نسبت به بیشینه طراحی کنند.

کلیدواژه ها:

خستگی مرکزی ، خستگی محیطی ، انقباضات بیشینه ، انقباضات زیربیشینه ، پایداری قامت