حقوق کولبران و وظایف دولت در قبال آنها

این پژوهش که از نوع مطالعات علمی پژوهشی بوده و با استفاده از منابع کتابخانه ای صورت پذیرفته است، وضعیت کولبران را مورد بررسی قرار داده و با تبیین حقوق بنیادین آنها در پی بررسی میزان تحقق حقوق شهروندی نسبت به این گروه از شهروندان می باشد. کولبر به فردی گفته می شود که در قبال دریافت مزد اقدام به حمل و نقل کالاهای تجاری دردو طرف مرز ایران و عراق کرده و از این طریق امرار معاش می نماید. کولبری که نتیجه محرومیت مناطق مرزی غرب کشور، بی کاری و فقر بسیاری از مرزنشینان است، شغلی به غایت دشوار و غیر استاندارد است و خسارات مادی و معنوی بسیاری را بر کولبران تحمیل می نماید. طبق آموزه های حقوق بشر و شهروندی، انسان ها به صرف انسان بودن دارای حقوق ذاتی هستند که در هیچ شرایطی نباید نادیده گرفته شود. معاهدات بین المللی و قوانین داخلی هر کشوری، این حقوق بنیادی ن را شناسایی کرده و دولت ها را متعهد و مکلف به ایجاد زمینه های مناسب جهت تحقق آن می دانند. کولبران برای گذران یک زندگی حداقلی به ناچار تن به بردگی نوین می دهند. این در حالی است که قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، دولت را مکلف به تامین تمام نیازهای اساسی ملت، از جمله؛ ایجاد شغل مناسب با کرامت و حیثیت افراد می داند. این مقاله با بررسی پدیده کولبری بر این باور است که کولبری نتیجه عدم تحقق بسیاری از این حقوق نسبت به ساکنان مناطق مرزی غرب کشور است.

کلیدواژه ها:

کولبری ، حقوق شهروندی ، قانون اساسی ، وظایف دولت