روابط ساختاری شدت درد و خودکارآمدی با ترس از حرکت با میانجی گری پریشانی روان شناختی در زنان مبتلا به آرتریت روماتوئید

هدف: مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه بین شدت درد و خودکارآمدی با ترس از حرکت با میانجی گری پریشانی روان شناختی در زنان مبتلا به روماتیسم مفصلی انجام شد. روش پژوهش: روش پژوهش حاضر همبستگی، با تکیه بر مدل معادلات ساختاری بود. جامعه آماری این مطالعه شامل زنان مبتلا به روماتیسم مفصلی مراجعه کننده به درمانگاه روماتولوژی بیمارستان امام خمینی (ره) شهر ساری بودند. ۲۲۴ نفر از شرکت کنندگان به عنوان نمونه با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب شدند و به سوالات مقیاس ترس از حرکت تمپا (کوری و همکاران، ۱۹۹۰)، پرسش نامه مختصر شدت درد (کلیلند، ۱۹۹۱)، پرسشنامه خودکارآمدی درد (نیکولاس، ۱۹۸۹) و مقیاس پریشانی روان شناختی (لاویباند و لاویباند، ۱۹۹۵) پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش مدل یابی معادلات ساختاری انجام شد. یافته ها: نشان داد شدت درد بر ترس از حرکت تاثیر مستقیم دارد (۰۱/۰>p، ۳۲/۰=β)؛ خودکارآمدی درد بر ترس از حرکت تاثیر مستقیم دارد (۰۱/۰>p، ۴۲/۰=β)؛ پریشانی روان شناختی بر ترس از حرکت تاثیر مستقیم دارد (۰۱/۰>p، ۷۸/۰=β)؛ شدت درد بر ترس از حرکت با میانجی گری پریشانی روان شناختی تاثیر غیرمستقیم دارد (۰۱/۰>p، ۵۳۲/۰=β) و خودکارآمدی درد بر ترس از حرکت با میانجی گری پریشانی روان شناختی تاثیر غیرمستقیم دارد (۰۱/۰>p، ۵۳۰/۰=β). نتیجه گیری: مدل ترس از حرکت بر اساس شدت درد و خودکارآمدی با میانجی گری پریشانی روان شناختی در زنان مبتلا به روماتیسم مفصلی برازش دارد. یافته های این مطالعه گواهی است بر اهمیت مداخلات روان شناختی در کاهش علایم جسمانی در بیماری های مزمن.

کلیدواژه ها:

ترس از حرکت ، روماتیسم مفصلی ، شدت درد ، خودکارآمدی ، پریشانی روان شناختی