آسیب شناسی نظام عدم تمرکز فنی در ایران با تاکید بر حوزه نظارت و بودجه

عدم تمرکز اداری می تواند به صورت «عدم تمرکز فنی» و یا «عدم تمرکز محلی» نمود پیدا کند. منظور از عدم تمرکز واگذار کردن استقلال و صلاحیت تصمیم گیری به یک موسسه برای اداره یک یا چند امر عمومی معین است. این موسسات و سازمان ها که از شخصیت حقوقی و آزادی عمل لازم برخوردارند، می توانند به شکل «موسسه عمومی» و یا «نظام حرفه ای» فعالیت نمایند. داشتن شخصیت حقوقی مستقل، اعطای صلاحیت تصمیم گیری و آزادی عمل، قیمومت اداری (نظارت مرکز) و ... از جمله شرایط تحقق نظام عدم تمرکز و به ویژه عدم تمرکز فنی است. پژوهش حاضر که به روش توصیفی – تحلیلی صورت گرفته است، به واکاوی و شناخت ابعاد آسیب ها و چالش های نظام عدم تمرکز فنی در ایران می پردازد. نتایج پژوهش نشان می دهد که بخشی از این آسیب های نظام عدم تمرکز فنی، ماهیتی و ساختاری است. نظام اداری کشور ایران در حال حاضر از چابکی لازم برای تحقق نظام عدم تمرکز فنی برخوردار نیست. دشواری های حوزه نظارت در نظام عدم تمرکز فنی، بخشی دیگر از آسیب های این نظام در ایران را تشکیل می دهد. سلسله مراتب موجود میان واحدهای مختلف محلی و نظارت دولت بر آنها از مهم ترین این مشکلات است. از دیگر مشکلات نظام عدم تمرکز فنی در ایران، بودجه (به ویژه منابع مالی استخدام کارکنان) است. برای تحقق شرط استقلال و آزادی عمل، لازم است تا موسسات عمومی به دولت وابستگی خاصی نداشته باشند.

کلیدواژه ها:

نظام عدم تمرکز فنی ، عدم تمرکز اداری ، نظارت ، بودجه ، سازمان های عدم تمرکز فنی