کشاورزی سبز:مبانی تنوع زیستی،مقاوم و مولد سیستم های کشاورزی

کشاورزی «سبز» با راهبردهای «تشدید اکولوژیکی»، «حفاظت مولد» و «توسعه پایدار» همراه است. این استراتژی ها منعکس کننده همسویی منافع بین المللی کشاورزان کوچک محیطی ومحلی در ارتقا سیستم های تولیدی است که درآمد بیشتری را در واحد سطح زمین ایجاد می کند. شیوه های کشاوزی «سبز» به عنوان بخشی از طرح هایی مانند مناظر حفاظتی و کاهش انتشارات ناشی از جنگل زدایی وتخریب جنگل REDD منتشر می شود. (پیرارد و بلنا، ۲۱۰۱۲، سیلز همکاران، ۲۰۱۴). چشم اندازهای زیادی در مورد چگونگی دستیابی به کشاورزی پایدار وجود دارد که خدمات کافی غذا و اکوسیستم را برای نسل های حال و آینده در عصر تغییر آب وهوا، افزایش هزینه های انرژی، ناآرامی های اجتماعی، بی ثباتی مالی و افزایش تخریب محیط زیست ارائه می دهد. سیستم های جدید کشاورزی که قادر به مقابله با چالش های جهان در حال تغییر سریع هستند، به حداقل ده ویژگی نیاز دارند که عناصر تعیین کننده کشاورزی سبز را تشکیل می دهند. چالش اصلی شناسایی مجموعه ای ازاستانه هایی است که هر استراتژی تولید کشاورزی باید رعایت کند، فراتر از آن روندهای ناپایدار ناشی از فناوری های کشاورزی منجر به پدیده های نقطه اوج می شود. تنها آن دسته از شیوه های کشاورزی که معیارهای آستانه تعیین شده را رعایت می کنند در حالی که جوامع روستایی را به سمت غذا انرژی و حاکمیت تکنولوژی پیش می برند، اشکال پایدار کشاورزی سبز محسوب می شوند. با توجه به تنوع زمینه های اکولوژیکی، اجتمعی، اقتصادی، تاریخی وسیاسی که در آن سیستم های کشاورزی توسعه یافته در حال تکامل هستند، تنها عاقلانه است که مجموعه ای از اصول انعطاف پذیر و منطبق با شرایط محلی و پایداری و تاب آوری را برای اکوسیستم های کشاورزی تعریف کنیم.

کلیدواژه ها:

کشاورزی سبز ، راهبردهای تشدید اکولوژیکی ، حفاظت مولد و توسعه پایدار