ارزیابی جایگاه فناوری نانو در حوزه روانکاری و تاثیر آن بر بهبود عملکرد سیستمهای مکانیکی

با توجه به جایگاه روانکاری در عملکرد ماشین آلات صنعتی، پژوهشگران همواره به دنبال یافتن روانکارهای با ترکیبات نوین با کارایی بالا جهت معرفی به مصرف کنندگان این حوزه میباشند. در سال های اخیر با توسعه فناوری نانو و استفاده از ذرات افزودنی با ابعاد نانومتر در روانکننده ها به دلیل بهبود خواص سطحی از جمله مقاومت در برابر سایش و اصطکاک، قابلیت بالا در انتقال حرارت و سازگازی با محیط زیست، به عنوان یک ایده ی نو مورد توجه بسیاری از محققان و صنعتگران حوزه تریبولوژی قرار گرفتهاست. نانوروانکار عنوانی است که به یک روغن پایه حاوی نانوذرات افزودنی داده میشود. افزودن مواد به روانکارهای معمول در راستای حفظ عملکرد کلی آنها نظیر ایجاد فیلم ضخیم، تثبیت لزجت، بهبود خواص ضدخوردگی، ضد سایش، ضد اصطکاک و مواردی اینچنینی صورت میگیرد. مطالعات اخیر موید پتانسیل آشکار نانوذرات افزودنی در تغییر خواص ترموفیزیکی و تریبولوژیکی روانکارهای معمول هستند. نانوذرات پراکنده در روغن پایه با ساز و کارهای مختلفی مانند اثر غلتکی، ترمیمی، تشکیل فیلم محافظ و اثر پرداخت، خواص تریبولوژیکی روان کننده های پایه که شامل ضریب اصطکاک و خاصیت ضد سایش است را بهبود میبخشند هرچند امکان بروز چالشهایی نظیر رسوب و آگلومره شدن نیز میتواند بروز یابد. در پژوهش حاضر ضمن ارزیابی نانوروانکارهای عرضه شده در سالهای اخیر سعی گردیده تا ترکیبات بهینه جهت بکارگیری و ارتقاء عملکرد سیستمهای مکانیکی معرفی گردد.

کلیدواژه ها:

فناوری نانو ، روانکاری ، سیستمهای مکانیکی ، خواص ترموفیزیکی و تریبولوژیکی ، رسوب