همبستگی بین بازخورد در آموزش بالینی و خود پنداره حرفه ای در دانشجویان پرستاری

مقدمه: با توجه به اهمیت نقش تعاملات بین فردی محیط بالینی در شکل گیری خود پنداره حرفه ای، مطالعه حاضر با هدف بررسی همبستگی بازخورد در آموزش بالینی با خود پنداره حرفه ای در دانشجویان پرستاری انجام شد. روش ها: این یک مطالعه توصیفی همبستگی بود که بر روی ۱۶۷ دانشجوی پرستاری ترم ۷ و ۸ دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج در سال ۱۳۹۹ -۱۴۰۰ انجام شد. نمونه گیری به شیوه سرشماری انجام شد. داده ها توسط فرم اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه ۳۶ سوالی خود پنداره حرفه ای پرستاری کوین (Cowin) و پرسشنامه بازخورد در آموزش بالینی بود که به روش خود گزارشی تکمیل شد. داده ها با استفاده از آزمون های توصیفی و ضریب همبستگی اسپیرمن وکای اسکوئر تحلیل شد. نتایج: میانگین و انحراف معیار نمره کل خود پنداره حرفه ای پرستاری ۵۳/۲۳±۶۵/۱۷۶( از مجموع۲۱۶ نمره) بود و ۸۲%خود پنداره حرفه ای بالا داشتند. میانگین نمره کل بازخورد در آموزش بالینی ۱۵/۱۰±۷۶/۸۲ (از مجموع ۱۲۵ نمره) بود و ۸/۷۷ % بازخورد در حد متوسط دریافت نموده بودند. آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن همبستگی مثبت ضعیف و معناداری بین نمره کل بازخورد در آموزش بالینی و نمره کل خود پنداره حرفه ای پرستاری نشان داد(۰۰۴/۰=p ۲۲۲/۰=r). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه همبستگی ضعیفی بین بازخورد در آموزش بالینی با خود پنداره حرفه ای دانشجویان پرستاری نشان داد. شناسایی سایرعوامل مرتبط با خود پنداره حرفه ای دانشجویان پیشنهاد می­گردد.

کلیدواژه ها:

Nursing students ، Clinical education ، Professional Self-Concept ، Feedback. ، دانشجویان پرستاری ، آموزش بالینی ، خود پنداره حرفه ای ، بازخورد