میراث معماری و باستان شناسی نجات بخشی (مطالعه موردی کاوش نجات بخشی محوطه گردی گوران پیرانشهر)

بخش قابل توجهی از یافته ها و نتایج حاصل از کاوش های باستان شناختی را آثار و شواهد معماری تشکیل می دهد. ساختارهای به دست آمده از کاوش های باستان شناسی در کنار سایر بناها، بافت های تاریخی و سنت های معماری برجا مانده از ادوار گذشته، میراث معماری یک سرزمین را شکل می دهند. توجه به میراث معماری یک ضرورت انکارناپذیر در کاوش ها و مطالعات باستان شناختی است؛ اما زمانی که بحث کاوش های نجات بخشی مطرح می شود؛ با توجه به سرعت عمل و محدودیت های زمانی و مالی در این نوع از کاوش ها، احتمال از بین رفتن شواهد معماری اهمیت بیشتری پیدا می کند. با توجه به اهمیت آثار و شواهد معماری در کاوش های باستان شناختی، در این نوشتار سعی بر آن است تا با استناد بر نتایج کاوش نجات بخشی محوطه گردی گوران پیرانشهر، چگونگی تعامل باستان شناسان با میراث معماری به ویژه در کاوش های نجات بخشی مورد ارزیابی قرار گرفته و در نتیجه، با در نظر گرفتن پیش فرض های تاثیرگذار، از جمله عدم اولویت مطالعات معماری، کم توجهی به الزامات کاوش نجات بخشی، عدم استفاده از تخصص معماران در تیم های باستان شناسی، کم توجهی به رویکردهای باستان شناسی فضایی، عدم تناسب سطح کاوش با نیازهای پژوهشی، عدم بهره وری دقیق از فناوری های نوین و سایر موارد موثر را مورد راستی آزمایی قرار داده و در پایان نیز پیشنهادهای مشخصی را در جهت بهبود روش ها به منظور مطالعه، مستندنگاری و معرفی دقیق تر میراث معماری در کاوش های نجات بخشی ارائه گردیده است. روش تحقیق پژوهش حاضر به صورت تاریخی، تطبیقی-تحلیلی است و گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و با استفاده از گزارش ها و رویکردهای باستان شناسانه انجام گرفته است.کلید واژگان: میراث معماری، باستان شناسی نجات بخشی، گردی گوران پیرانشهر، باستان شناسی فضایی

کلیدواژه ها:

میراث معماری ، باستان شناسی نجات بخشی ، گردی گوران پیرانشهر ، باستان شناسی فضایی