بررسی الگوی توسعه فیزیکی شهر با رویکرد توسعه میان افزا مورد مطالعه: شهر میاندوآب

"شهری شدن جوامع"(به مفهوم سکونت اکثریت جمعیت در شهرها)، جریانی جدید و محصول باز توزیع گسترده جمعیت به نفع سکونتگاه های شهری پس از انقلاب صنعتی بوده است. که موجب رشد پراکنده شهرها شده است. تحقیق حاضر باهدف امکان سنجی توسعه فیزیکی درونی شهر میاندوآب، با روش توصیفی تحلیلی انجام شده و از مدل های آنتروپی شان ون و هلدرن برای تحلیل شکل شهر استفاده شده است. همچنین از فرآیند تحلیل سلسله مراتبی برای مقایسه دو دویی معیارها استفاده شده و وزن نهایی این معیارها نیز با استفاده از نرم افزار Expert choice۱۱ محاسبه شده است. نتایج مدل هلدرن نشان می دهد که، حدود ۳۳ درصد از رشد فیزیکی شهر، مربوط به رشد جمعیت و ۶۷ درصد توسعه فیزیکی شهر درنتیجه عوامل دیگری همچون (بورس بازی زمین و...) بوده و به عبارتی سهم متغیر جمعیت نسبت به عوامل دیگر کمتر بوده و این نتیجه خود دلیلی بر توسعه افقی و پراکنده شهر می باشد. مقدار آنتروپی (G) شهر میاندوآب برای سال ۹۵ برابر با ۹۳۳/۰ می باشد. که نشان دهنده رشد پراکنده شهر و پدیده اسپرال است که در این سال ها در شهر میاندوآب اتفاق افتاده است. همچنین نزدیک بودن مجموع فراوانی آنتروپی (H) یعنی ۶۷۲/۱ به مقدار حداکثر LN(n) یعنی ۷۹۲/۱ بیانگر رشد پراکنده این شهر می باشد. نتایج تحقیق بیانگر آن است که، حوزه های ۴،۱۰،۱۹،۲۰،۲۱ با قرار گرفتن در اولویت اول توسعه و حوزه های ۲،۱۱،۱۷ در اولویت دوم توسعه درونی، حوزه های ۱،۱۵ با اولویت سوم توسعه، حوزه ۱۸ با پتانسیل توسعه درونی کم و مابقی حوزه ها که شمال حوزه های ۷،۸،۱۲،۱۳،۱۶ می باشد، دارای پتانسیل توسعه درونی خیلی پایین قرارگرفته اند.

کلیدواژه ها:

توسعه میان افزا ، توسعه پایدار ، پراکنده رویی ، میاندوآب ، AHP