اختلال گفتمان در سالمندان مبتلا به آلزایمر : رویکرد عصب شناسی زبان

مقدمه: فرایند بازنگری در گفتمان به مثابه یکی از رایج ترین نشانه های اختلال گفتمان سالمندان مبتلابه زوال عقل نوع آلزایمر پرداخته شد. ازاین رو، هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی بازنگری در گفتمان سالمندان دارای زوال عقل نوع آلزایمر بر اساس دیدگاه اشگلف، جفرسون و ساکس است. روش: این پژوهش کمی و از نوع علی-مقایسه ای است که در سرای سالمندان شهر کرمانشاه در سال ۱۳۹۸ انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش شامل ۲۰ آزمودنی (۱۰ سالمند بیمار مبتلابه زوال عقل نوع آلزایمر و ۱۰ سالمند سالم) بودند که پس از بررسی پرونده های پزشکی آن ها، به لحاظ سن (۷۵-۶۳)، جنسیت (مرد و زن)، بی سواد بودن و گویش ور بودن زبان کردی (گویش کلهری) همتا شدند. برای تعیین میزان زوال عقل، آزمون تعیین سطح کارکرد حافظه برگزار شد و افراد با نمرات (۲>نمره≥۵/۰) انتخاب شدند. سپس، به مدت ۱۰ دقیقه به پرسش های مربوط به خانواده، روز خود، زندگی و چگونگی برگزاری جشن عید نوروز پاسخ دادند و گفتگوها ثبت و آوانگاری شدند. در ادامه، بر اساس مدل دایکسترا کدگذاری و نتایج آماری با استفاده از آزمون تی مستقل تعیین شد. یافته ها: تفاوت بین دو گروه بیمار و سالم را به لحاظ منبع مشکل با (۰۰۳/۰=P)، بازنگری کننده در همه موارد (به غیراز امکان درک تصحیح توسط شنونده) با ۰۵/۰P< و نوع بازنگری در همه موارد (به غیراز جایگزینی) با ۰۵/۰P<، معنا دار بود. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که جنبه گفتمانی منبع مشکل از فراوانی قابل توجهی برخوردار بود و بیشترین فراوانی در مورد مقوله های بازنگری و انواع بازنگری به ترتیب مربوط به درخواست کمک و حذف بود.

کلیدواژه ها:

عصب شناسی زبان ، اختلال گفتمان ، سالمندان ، آلزایمر ، بازنگری