مقایسه تاثیر تحریک الکتریکی عملکردی و ورزش درمانی عملکردی در درمان سکته مغزی ایسکمی: یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده

چکیده زمینه و هدف: سکته مغزی سومین علت ناتوانی و مرگ­و­میر در جهان محسوب می­شود. بنابراین، یافتن درمان جدیدی جهت افزایش توان­بخشی معلولیت بعد از سکته مغزی مهم است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر تحریک الکتریکی عملکردی و ورزش درمانی عملکردی در درمان سکته مغزی ایسکمی بود. مواد و روش­ها: این کارآزمایی­ بالینی تصادفی­ شده، در کلینیک فیزیوتراپی فاطمیه(س) رفسنجان در سال ۱۳۹۷ انجام شد. تعداد ۳۳ بیمار مبتلا به سکته مغزی ایسکمی، به­طور تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند که به ترتیب تحریک الکتریکی عملکردی، ورزش درمانی عملکردی و درمان رایج فیزیوتراپی طی ۱۰ جلسه دریافت کردند. قدرت مشت کردن، شدت اسپاستیسیتی، توانایی راه رفتن و ارزیابی سطح معلولیت در طی جلسات اول، دهم و یک ماه بعد از درمان بررسی شد. داده­ها با استفاده از آنالیز واریانس یک­طرفه، دوطرفه با اندازه­گیری­های مکرر به همراه آزمون مقایسات چندگانه Tukey و مجذور کای  تجزیه­ و ­تحلیل شدند. یافته­ها: یافته­های این مطالعه نشان داد که ۱۰ جلسه تحریک الکتریکی از ورزش درمانی عملکردی و درمان رایج فیزیوتراپی در کاهش اسپاستیسیتی، افزایش توانایی راه رفتن و کاهش سطح معلولیت سکته مغزی ایسکمی موثرتر بوده است (۰۰۱/۰˂p). اما این سه روش در افزایش قدرت مشت کردن با هم تفاوت معنی­داری نداشتند (۰۷۰/۰=p). نتیجه­گیری: براساس یافته­های این مطالعه پیشنهاد می­شود که تحریک الکتریکی عملکردی در درمان عوارض سکته مغزی نظیر اسپاستیسیتی، مشکل راه رفتن و کاهش معلولیت استفاده شود. واژه­های کلیدی: سکته مغزی ایسکمی، تحریک الکتریکی عملکردی، ورزش درمانی عملکردی، درمان رایج فیزیوتراپی

کلیدواژه ها:

Ischemic stroke ، Functional electrical stimulation ، Functional exercise therapy ، Conventional physiotherapy ، سکته مغزی ایسکمی ، تحریک الکتریکی عملکردی ، ورزش درمانی عملکردی ، درمان رایج فیزیوتراپی