دیدگاه متکلمان اسلامی درباره ضرورت دین

مراد ما از دین، دین حق و دین مورد قبول خدای تعالی است که در نگاه درون دینی عبارت است از: «مجموعه ی عقاید، اخلاق، قوانین و مقرراتی است که برای اداره امور جامعه انسانی و پرورش مادی و معنوی انسان ها ازجانب خدای تعالی تدوین شده است» ضرورت و لزوم چنین دینی را، دانشمندا ن  اسلامی و کلامی شیعی همچون؛ شیخ مفید، سیدمرتضی، شیخ محمودحمصی، خواجه نصیرالدین طوسی، محقق لاهیجی، فیض کاشانی، و دانشمندان اهل سنت، همانند: ابوحامدغزالی، فخررازی، علی بن محمدبن ولید، و ابن خلدون، از طریق ضرورت بعثت انبیاء و یا نصب امام و پیشوا برای اجرا و تداوم راه پیامبراسلام(ص) و یا از جهت فواید و کارکردهای دین و نیاز بشر به دین و یا انتظار بشر از دین، به اثبات رسانده اند. و براساس ادله ی همچون : - قاعده لطف، گرایش فطری انسان به دین، هدایتگری و آرامبخشی دین، حقیقت جویی و کمال جویی درسایه دین، نیاز بشر در رشدعقلی، و اخلاقی، و تربیتی به  دین، و همچنین ضرورت دین در تشریع و قانون گزاری، ولزوم دین در برقراری قسط و عدل در جامعه -  به دست می آید که بدون دین و آن هم دین حق و مورد قبول خداوند رسیدن به اهداف والای انسانی و هدف خلقت غیر ممکن می نماید.

کلیدواژه ها:

دین ، ضرورت ، بیرون دینی ، درون دینی ، قاعده لطف ، تشریع ، قانون