مقایسه روشهای درونیابی و برونیابی برای برآورد توزیع مکانی مقدار بارندگی سالانه

یکی از مراحل اصلی در مطالعات منابع آب برآورد توزیع مکانی بارندگی در مقیاسهای زمانی متفاوت میباشد. هر نوع کاستی در انتخاب روش مناسب برآورد تغییرات مکانی بارندگی میتواند از عوامل مهم ایجاد خطا در به کارگیری مدلهای بارش- رواناب در مراحل پیش بینی و طراحی باشد. به علاوه در مطالعات بیلان آب، کاهش عدم قطعیت در برآورد توزیع مکانی بارندگی اهمیت فراوانی دارد. روشهای مختلفی برای تحلیل مکانی بارندگی بر اساس دادههای نقطه ای حاصل از ایستگاههای  باران سنجی وجود دارد. از جمله این روشها میتوان به روشهای زمین آماری۱ اشاره نمود. روشهای زمین آماری به دلیل در نظر گرفتن همبستگی و موقعیت و آرایش مکانی دادهها، مورد توجه بسیاری از کاربردهای مهندسی هستند. در این تحقیق، قابلیت چند روش میانیابی شامل میانگین متحرک وزنی۲،TPSS ۳ و کریجینگ۴ برای برآورد توزیع مکانی بارندگی ماهانه و سالانه جنوب غرب ایران بررسی شد. برای مقایسه و ارزیابی روشها، از تکنیک اعتبارسنجی تقاطعی۵ استفاده گردید. مقایسه روشهای مختلف برای برآورد بارندگی سالانه نشان می دهد که هرچند روش TPSS نسبتا دارای خطای کمتری میباشد، ولی روش کوکریجینگ تغییرات مکانی بارندگی در منطقه را بهتر نشان میدهد و با توپوگرافی منطقه هماهنگی بیشتری دارد. همچنین بررسی نتایج تکنیک اعتبارسنجی تقاطعی و توزیع مکانی واریانس خطا نشان میدهد که استفاده از داده های بازسازی شده دقت برآورد را کاهش می دهد.

کلیدواژه ها:

درونیابی ، زمینآماری ، بارندگی ، واریانس تخمین