بررسی نگرش معماری بیوفیلیک (زیست مبنا) به عنوان رویکردی نو در جهت ارتقاء سطح کیفی محیط زندگی انسانها

بشریت تا کنون با استثمار کردن زمین ، کوچک کردن طبیعت و گسترش شهرها به عنوان نمادی از تمدن خویش ، انقلاب صنعتی ، کشف سوخت های فسیلی و مسلح شدن با ابزار قدرتمند تکنولوژیکی بزرگترین فجایع اکولوژیکی و محیطی را همچون اختلال در لایه ازن، انقراض انواع نسل ها، گسترش بیابانها و بارانهای اسیدی را رقم زده است و به تبع این توهم نابخردانه معماری را ایجاد کرده که تراکم شدید ساختمانها و فروپاشیدن محیط طبیعی اطراف و جدایی انسانها از اکوسیستم و فرآیندهای طبیعی را به دنبال داشته است و لذا موجب دغدغه های جدی در نظام شهرنشینی معاصر گشته است ، زیرا شکاف در حال گسترش بین انسان و نظامهای طبیعی ، لمس تکنولوژی به جای لمس طبیعت و بی -علاقگی نسبت به دغدغه های زیست محیطی را برای شهرنشینان به همراه داشته است که این سبک معماری می تواند سطح سلامت جسم -روان، هویت انسانها را دچار بحران جدی نماید. یکی از راهکارهای حل این مشکل و ارتقای سطح کیفی محیط زندگی انسانها در عصر حاضر بهرهگیری از معماری نوینی چون بیوفیلیک تعامل و پیوند معماری با طبیعت است . در پژوهش حاضر روش مورد استفاده بر حسب هدف، روش تحقیق کاربردی و شیوه مطالعه بر حسب روش و ماهیت ، تحقیق توصیفی -تحلیلی می باشد و گردآوری اطلاعات آن بر مبنای مطالعه منابع کتابخانه ای و تحلیل محتوایی آنها بوده است . نتایج حاصل از پژوهش مبین این موضوع است که با بهره گیری از یافته های تحقیق یعنی تقلید از طبیعت ، تنوع زیست محیطی ، احساس سرزندگی ، جاذبه و جذابیت ، درک ذهنی از فضا، دلبستگی و حس تعلق موجب ارتقاء سطح کیفی محیط زندگی انسانها بر مبنای رویکرد بیوفیلیک و ارتباط عمیق چند جانبه با طبیعت می تواند پاسخگوی نیازهای انسانی گشت .

کلیدواژه ها:

نیازهای انسانی ، زیست مبنا ، محیط زیست ، معماری بیوفیلیک