مقایسه اثربخشی قصه درمانی و درمان روان نمایشگری بر خودتوانمندسازی اجتماعی و ناگویی هیجانی دانش آموزان دختر با اختلال یادگیری خاص

هدف: هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی قصه درمانی و درمان روان نمایشگری بر خود توانمندسازی اجتماعی و ناگویی هیجانی دانش آموزان دختر با اختلال یادگیری خاص بود. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون و گروه گواه بود. نمونه مورد مطالعه شامل ۴۸ نفر از دانش آموزان دختر پایه ششم با اختلال یادگیری خاص بود که در سال تحصیلی ۹۷-۹۶ شاغل به تحصیل بوده و توسط مﻘیاس هوش وکسلر کودکان و پرسش نامه مشکلات یادگیری کلورادو، تشخیص داده شده و اختلال آنها تایید شده است. افراد نمونه به روش تصادفی ساده انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه (دو گروه آزمایشی و یک گروه گواه) قرار گرفتند. پس از تکمیل پرسش نامه خودتوانمندسازی اجتماعی و پرسش نامه ناگویی هیجانی ، مداخله قصه درمانی برای گروه آزمایشی اول به صورت ۱۰جلسه یک ساعت و نیمه و مداخله روان نمایشگری برای گروه آزمایشی دوم به صورت ۸ جلسه ۲ ساعته انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که در گروه های آزمایشی تحت درمان با قصه درمانی و روان نمایشگری، میزان خودتوانمندساری اجتماعی و ناگویی هیجانی تفاوت معناداری وجود دارد و با توجه به مقایسه تفاوت میانگین‎های دو گروه آزمایشی، در افزایش متغیر خودتوانمندسازی اجتماعی و در کاهش متغیر ناگویی هیجانی بیشترین تاثیر مربوط به قصه درمانی سپس روان نمایشگری است. نتیجه گیری: بر این اساس می توان نتیجه گرفت که قصه درمانی و روان نمایشگری می توانند به عنوان مداخلات تکمیلی در جهت کاهش و بهبود مشکلات روانشناختی دانش آموزان دختر دارای اختلال یادگیری خاص به کار گرفته شوند.

کلیدواژه ها:

Narrative therapy ، psychodrama ، social self-empowerment ، alexithymia ، specific learning disorder ، : قصه درمانی ، درمان روان نمایشگری ، خودتوانمندسازی اجتماعی ، ناگویی هیجانی ، اختلال یادگیری خاص