تاثیر غلظت های مختلف سیلیکات پتاسیم بر زیست توده، عملکرد و توزیع سیلیسیم در گوجه فرنگی

در بسیاری از گیاهان، سیلیسیم یک عنصر مفید محسوب می شود که تاثیرات فیزیولوژیکی مثبتی را رقم می زند. از آنجایی که ژن مسئول جریان داخل سیلیسیم در گیاه گوجه فرنگی فعال، ولی در مقابل ژن جریان به خارج سیلیسیم غیرفعال است، لذا کارایی انتقال این عنصر به بخش های هوایی و نحوه توزیع آن در اندام های مختلف هنوز محل بحث است. در این پژوهش میزان جذب و انتقال سیلیسیم در گوجه فرنگی با آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با ۱۰ تیمار (شامل صفر، ۱۰۰، ۲۰۰، ۳۰۰، ۴۰۰، ۵۰۰، ۶۰۰، ۷۰۰، ۸۰۰، ۹۰۰ و ۱۰۰۰ میلی­گرم در لیتر سیلیسیم از منبع K۲SiO۳ و در چهار تکرار، به صورت گلدانی ارزیابی شد. بعد از ظاهر شدن اولین گل، تیمار کودآبیاری سیلیکات پتاسیم به فاصله هر ۱۰ روز یکبار به تعداد هشت دفعه اعمال گردید. براساس نتایج به دست آمده تیمار ۳۰۰ و ۶۰۰ میلی گرم بر لیتر سبب افزایش وزن تر برگ های پیر و وزن تر ساقه شد. همچنین تیمارهای ۶۰۰، ۷۰۰، ۸۰۰ و ۹۰۰ میلی گرم بر لیتر سبب افزایش درصد ماده خشک و بیوماس خشک میوه گردید. از نظر عملکرد بوته، دو غلظت ۵۰۰ و ۶۰۰ میلی گرم بر لیتر حداکثر مقدار را داشتند (۷۹/۱۳۳ درصد افزایش نسبت به شاهد) و بیشترین تعداد میوه در بوته نیز در تیمار ۶۰۰ میلی گرم بر لیتر بدست آمد (۸۹/۱۸۸ درصد افزایش نسبت به شاهد). کودآبیاری سیلیسیم با غلظت ۶۰۰ میلی گرم بر لیتر به طور معنی داری سبب افزایش میزان سیلیسیم کل گیاه و سیلیسیم موجود در برگ های پیر شد. نحوه توزیع سیلیسیم در گوجه­فرنگی نیز نشان داد که ۰۹/۷۳ درصد از سیلیسیم جذب شده توسط گیاه گوجه فرنگی در میوه آن تجمع یافت و بعد از آن ساقه گیاه، برگ‎ها و ریشه به ترتیب با ۴۹/۱۱، ۸۱/۱۳ و ۶۱/۱ درصد در رتبه های بعدی قرار گرفتند. به طورکلی و از آنجایی که تیمار کودآبیاری سیلیسیم با غلظت ۶۰۰ میلی گرم بر لیتر سبب افزایش جذب سیلیسیم، رشد رویشی، عملکرد و تعداد میوه شد، لذا می تواند تیمار قابل توصیه ای برای گوجه­فرنگی باشد. همچنین آنالیز رگرسیون میزان ۵۴۸ میلی گرم بر لیتر سیلیسیم را برای دستیابی به حداکثر عملکرد تازه نشان داد.

کلیدواژه ها:

سیلیس ، عنصر غذایی ، انتقال راه دور ، تجمع عنصر