بینش تاریخ نگاری وسبک نگارش علی بن حامد کوفی در کتاب چچ نامه

در قرن نهم، دوره تیموری، تاریخ نگاری رو به رشد گذاشت و تفاوت بنیادین را از لحاظ سبک نگارش با دوره قبل از خود داشت در این دوره نوعی نثر با عنوان میانه یا بینابینی را شاهدیم و تاریخ نگاران با دید باز تری نسبت به قبل به نگارش تاریخ دست زدند.در دوره ی اول حکومت سلاطین مسلمان در هند که حدود ۳۲۰ سال طول کشید ( حک : ۶۰۲-۹۳۲ ه .ق ) چندین اثر مهم و برجسته ی تاریخی به ظهور رسیدند که نمونه و سرمشق مورخین دوره ی تیموریان شبه قاره ی هند قرار گرفتند .چچ نامه نخستین اثر به جا مانده از تاریخ نگاری هند است که علی بن حامد کوفی آن را از متنی عربی و گمنام به فارسی در سال ۶۱۳ ه .ق ترجمه کرد. در حقیقت می توان این اثر را آغاز مرحله ی تاریخ نگاری اسلامی در شبه قاره ی هند به حساب آورد . به نظر می رسد تدوین این اثر را باید در سده ی سوم ه . ق جستجو کرد . به نظر شیمل این اثر تاریخی، به احتمال اقتباسی از اثر گمشده-ی مدائنی ( ۲۲۵ ه. ق ) با نام فتوح الهند و السند بوده است این مقاله در صدد آن است که به بررسی و شناخت بینش تاریخ نگارانه وی بپردازد و سپس این بینش را در نگارش کتاب چچ نامه وی مورد سنجش قرار دهد .مهمترین پرسش این پژوهش در این است که بینش تاریخ نگارانه حامد کوفی چه تاثیری در سبک نگارش کتاب چچ نامه داشته است ؟براساس یافته های این پژوهش مشخص می شود که کوفی براساس بینش تاریخ نگارانه اش بیشتر به توصیف تاریخ و نه تحلیل آن پرداخته و به فکر بررسی علت و معلول ها و یا تحلیل علل وقوع رویدادها و حوادث نبوده است .

کلیدواژه ها:

بینش ، تاریخ نگاری ، علی بن حامد کوفی ، چچ نامه