اثربخشی روان شناسی مثبت نگر بر مقوله امید به زندگی در جامعه

روان شناسی مثبت نگر شاخه ای از روان شناسی است که به جای درمان بیماریهای روانی بر پیشرفت موفقیت آمیز افراد تاکید دارد. نظریه پردازان این رویکرد معتقدند که جایگزین کردن روان شناسی مثبت نگر به جای روان شناسی سنتی می تواند موجب افزایش امید به زندگی شود چرا که بر خوبی ها، ویژگی های مثبت و توانمندیهای افراد تمرکز دارد. با توجه به اهمیت روان شناسی مثبت نگر پژوهش حاضر بر آن است تا به بررسی روان شناسی مثبت نگر در راستای ارتقا سلامت روانی جامعه و اصل امید به زندگی بپردازد و از این طریق متغیرهایی چون احساس معنا، لذت همراه با تانی ، احساس شادمانی ذهنی و مولفه های فرهنگی روان شناسی مثبت نگر را مورد بررسی قرار دهد. یافته های پژوهش نشان می دهد آموزش مثبت نگری و درونی سازی آن از طریق نهادهای آموزشی ، پرورشی ، رسانه ها و...در افزایش کیفیت امید به زندگی تاثیر به سزایی دارد، در این راستا با توجه به نتیجه بخش بودن آموزشهای مثبت نگری در افزایش کیفیت زندگی و تاب آوری می توان از برنامه های مبتنی بر آموزش روان شناسی مثبت نگری برای افزایش کیفیت زندگی و ارتقا امید به زندگی در جامعه استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

روان شناسی مثبت نگر ، امید به زندگی ، احساس معنا ، شادمانی ذهنی ، فرهنگ .