بررسی شرط انتقال فناوری در قراردادهای مشارکت در تولید

امروزه نفت از مهم ترین منابع انرژی اقتصادی شناخته می شود و کشور ایران به عنوان یکی از دارندگان بزرگ نفت و گاز در جهان است. نفت در اقتصاد کشور ایران جایگاه ویژه ای دارد و بخش اعظم بودجه کشور از فروش نفت تامین می شود. شرط انتقال فناوری یکی از مواردی است که در قراردادهای نفتی درج می شود. موضوع فناوری و انتقال آن از طرف شرکت های نفتی بین المللی همواره یکی از مهم ترین مسائل مربوط به قراردادهای نفتی است. همواره به عنوان یک شرط فرعی بدان نگریسته شده است.قرارداد مشارکت در تولید از جمله قراردادهایی است که در صنعت نفت جهان مطرح است. دراین مقاله، انتقال فناوری را به عنوان چالشی مهم در قرارداد مشارکت در تولید مدنظر قرار داده است. در این مقاله سوال اصلی این است که آیا شرط انتقال فناوری در این قراردادها محقق می شود یا خیر؟ و همچنین به بررسی مولفه های انتقال فناوری درقراردادهای مشارکت در تولید از جمله آموزش نیروی انسانی کشور میزبان، تعهد پیمانکار به ارائه اطلاعات و بهره گیری از کالا و خدمات دولت میزبان پرداخته شد. ضمن بررسی هر یک از مولفه های یاد شده در قرارداد مشارکت در تولید ایران، به بررسی این مولفه در برخی کشورهای دیگر پرداخته و با بهره گیری از تجربیات این کشورها در پایان راهکارهایی برای برون رفت از این چالش ها ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

فناوری ، انتقال فناوری ، قرارداد مشارکت در تولید ، قرارداد نفتی ، شرکت های نفتی بین المللی