کاربرد روش زمان دوام در تحلیل دینامیکی غیرخطی قاب های فولادی مجهز به جداساز پایه

روش زمان دوام یک روش تحلیل لرزه ای سازه ها می باشد که از بارهای دینامیکی تشدید یافته استفاده نموده و با افزایش شدت تحریک در طول زمان، پاسخ سازه کنترل می شود. در تحقیق حاضر ابتدا یک مدل قاب خمشی فولادی ۷ طبقه با ۳ دهانه بر اساس ضوابط آیین نامه ای به صورت خطی تحلیل و طراحی شده است. سپس مدل مورد بررسی در دو حالت تکیه گاه گیردار و جداسازی شده تحت تحریک دینامیکی فزاینده به روش زمان دوام مورد ارزیابی قرار گرفته است. برای این منظور از مدل سازی دو بعدی قاب خمشی فولادی در نرم افزار SAP استفاده شده است و مفاصل پلاستیک تیرها در خمش و مفاصل ستون ها با در نظر گرفتن اندرکنش نیروی محوری و خمش مد نظر قرار گرفته است. علاوه بر این چرخش خمیری مفاصل پلاستیک در سطوح عملکرد قابلیت استفاده بی وقفه، ایمنی جانی و آستانه فروریزش با معیار پذیرش اعضای غیراصلی ارزیابی شده است. مقدار نیروی محوری در ستون ها به منظور تعریف مفصل نیرو کنترل یا تغییرشکل کنترل با تحلیل های مجزا مورد بررسی قرار گرفته است. ترکیب بارهای ثقلی بر اساس پیشنهاد نشریه ۳۶۰ در نظر گرفته شده و به منظور تحلیل دینامیکی تاریخچه زمانی غیرخطی ساختمان مورد بررسی از روش انتگرال گیری مستقیم بر مبنای معیارتیلور استفاده شده است. به منظور تحریک این قاب ها از تابع تحریک زمان دوام ETA۲۰-KD استفاده شده است. نتایج نشان می دهد قاب خمشی فولادی مجهز به جداساز پایه دارای خرابی کمتر و دوام بیشتری نسبت به قاب فولادی با تکیه گاه های گیردار هستند به طوری که شتاب طیفی و نیروی برش پایه در حالت با جداساز به طور قابل ملاحظه ای کاهش می یابد. زمان دوام برای سطوح خطر مختلف نیز در حالت با جداساز به مراتب بیشتر از حالت بدون جداساز می باشد.

کلیدواژه ها:

روش زمان دوام ، تحریک دینامیکی فزاینده ، مفاصل پلاستیک ، جداساز پایه