کاربرد اصول معماری زمینه گرا چشم اندازی نو برای طراحی ساختمان موزه

زمینه گرایی از رویکردهای پست مدرن در طراحی از جمله در معماری و شهرسازی است، که بر زمین مداری و پیوند محیط با فضا تاکید دارد و با درک پیام بستر خود شکل می گیرد و در واقع پیامی را که بستر معماری به او انتقال داده به عینیت رسانده، طراحی می کند و بر ضرورت توجه به محیط پیرامون اثر تاکید می کند. در نتیجه ساختمان جزئی کوچک از طبیعت پیرامونی خواهد بود.در این مقاله تلاش می شود که دیدگاه جدیدی برای طراحی یک ساختمان موزه در چنین مکان های حساسی بیان کند،طراحی یک موزه در یک زمینه تاریخی. این مفهوم و چشم اندازهای موزه و زمینه گرایی را روشن می کند، و به سوال اصلی مطرح شده ،با انتخاب برخی از معیارها که به عنوان پایه ای برای بخش عملی استفاده می شود، پایان می یابد. و در نتیجه می تواند راهبردی ایده آل برای طراحی موزه در زمینه تاریخی را پایان دهد. انتظار می رود بحث از یافته، اطلاعات در این حوزه را غنی سازد .صاحبنظران متعددی معتقدند با توجه به بحران های جدی انرژی، اجتماعی و اقتصادی، زمینه گرایی بیش از آنکه یک انتخاب یا سبکی خاص باشد، یک ضرورت و رویکردی جامع در معماری است که می بایست از آغاز تا پایان فرآیند طراحی و ساخت بر آن غالب شود. این معماری بر این باور است که توازن میان معماری و محیط میتواند هم برای خود اثر و هم برای زمینه، عاملی موثر و تقویت کننده باشد. در این نوع معماری، هر بنایی بر اساس زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی، کالبدی، اقلیمی و شرایط خاص سایت طراحی و اجرا میگردد. استراتژی های طراحی معماری که با هدف سازگاری طرح معماری با بستر پروژه صورت گرفته است، ایجاد یکپارچگی و انسجام در محیط است

کلیدواژه ها:

طراحی زمینه ، اصول معماری ، موزه ، پست مدرنیسم