ارزیابی تاب آوری اجتماعی و نهادی در سکونتگاه های غیررسمی (مطالعه موردی: سکونتگاه های غیر رسمی شهر کرمان)

امروزه رویکردهای جدیدی که جهت مدیریت بحران اتخاذ شده است، لزوم گذار از مفاهیم آسیب پذیری به تاب آوری رابیان می کنند. تاب آوری، درواقع، ظرفیت جوامع برای پیش بینی، بازدارندگی و بازسازی پس از سوانح است. هدف از پژوهشحاضر، ارزیابی تاب آوری اجتماعی و نهادی در سکونتگاه های غیررسمی است که بدین منظور، سکونتگاه های غیر رسمی شهرکرمان را به عنوان مطالعه موردی انتخاب کرده است. روش پژوهش حاضر، توصیفی- تحلیلی، تطبیقی است و بر اساسمطالعات کتابخانه ای و میدانی (پرسشنامه) انجام شده است. این پرسشنامه میان ۳۸۴ نفر که براساس فرمول کوکران به دستآمد، توزیع شد و ضریب اطمینان آن ۹۵ درصد شد. ضریب آلفای کرونباخ برای ۳۸ پرسشنامه نمونه، ۰.۹۵۲ شد که گویایپایایی بالای آن است و روایی پرسشنامه ها نیز با روش تحلیل محتوا بررسی گردید. یافته های پژوهش بیان می کند که تاب آوریاجتماعی سکونتگاه های غیر رسمی ۰.۸۷ و تاب آوری نهادی آن ۰.۸۰ است و هیچ یک از ابعاد اجتماعی و نهادی درسکونتگاه های غیررسمی، تاب آور نیستند. تاب آوری بعد اجتماعی از تاب آوری بعد نهادی بیشتر است و در مجموع نیز میزانتاب آوری این دو بعد ۰.۸۴ می شود که تاب آور نیست. بنابراین ضروری است مدیریت شهری و مدیریت کلان در کشورهای درحال توسعه، ازجمله در کرمان، نسبت به اتخاذ راهبردهایی برای مقابله با این پدیده بپردازند. با توانمندسازی ساکنان، مشارکتدادن آنان در تصمیم سازی ها شهری، ساماندهی فضاهای شهری، احداث پروژه های زیربنایی و روبنایی مختلف و احداث پروژههای محرک توسعه، می توان در جهت افزایش تاب آوری در سکونتگاه های رسمی کرمان اقدام کرد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، سکونتگاه غیررسمی ، کرمان