دعا و نیایش در بوستان سعدی

دعا بزرگترین نعمتی است که خدا به بشر هدیه کرده است و در همه ادیان به ویژه دین مبین اسالم به آن سفارش شده است. دعا و نیایش حالت و عملی است که انسان با آن از وجود مادی و محدود خود فراتر میرود و پیوندی نزدیک و فراتر از زمان و مکان با خداوند برقرار میکند. سعدی دعاها و مناجاتهای شورانگیزی در آثار خود دارد. این مناجاتها در کتاب «بوستان» به نسبت آثار دیگر او بیشتر و اثربخشتر است. واژه «دعا»، نوزده بار در بوستان ذکر شده است. کتاب با ستایش و مناجات خداوند آغاز میشود و با مناجات و نیایش او پایان مییابد. او در متن کتاب نیز، جای جای به مناجات با خداوند زبان میگشاید. این نیایشها و دعاها گاه از زبان خود شاعر و گاه از زبان شخصیتها در حکایتهای داستان نقل شدهاند. در این دعاها و نیایشها، سوز و گداز و صمیمیتی وجود دارد که به آنها زیبایی و عمق خاصی بخشیده است. از نظر سعدی دعای واقعی که مستجاب درگاه حق نیز می شود، دعایی است که از روی صدق و صفا باشد . وی در مناجاتها و نیایشهای خود به مواردی از قبیل ستایش عظمت و بزرگی خداوند، عجز او نسبت به شناخت خدا همچنین، عشق به خداوند را ذکر کرده است. در برخی از دعاها و نیایشها، برای سعادت اخروی خود دعا کرده است. به نظر سعدی آه مظلوم بسیار گیراتر از هر سالح دیگر است و باعث میشود که ظالم با آن از پا درآید. این مقاله درصدد است که به بررسی دعا و نیایش در کتاب بوستان سعدی، این شاعر بزرگ سبک عراقی بپردازد .

کلیدواژه ها:

دعا ، نیایش ، مناجات ، سعدی ، بوستان ، تحلیل