تبیین شاخص های زمینه گرایی در مراکز جمعی –نمایشی دوره معاصر(نمونه موردی: تئاتر شهر- تکیه دولت)

زمینه گرایی، سازگاری با زمینه کالبدی، تاریخی و اجتماعی_فرهنگی است که بر طبق آن ایده ها و اشکال گذشته در شکلدادن به کالبد شهرهای معاصر حضور دارند .در زمینه گرایی کالبدی طراح نه تنها خود شیء بلکه رابطه متقابل آن را با سایراشیای موجود در زمینه ملحوظ می دارد؛ زیرا معتقد است که شکل بناها بر اشکال مجاور و نزدیک آن تاثیر می گذارد. هواداراناین دیدگاه در تکمیل عناصر رویکرد خود، رابطه بناها و فضاها را با هم در نظر می گیرند. در نظر آنها طراحی شهری مجموعهای از اصول برای ایجاد رابطه متقابل یا پیوند میان ساختار های چندگانه شهرهای معاصر از طریق طراحی تکه به تکه و درمقیاس خرد است. از جمله بناهایی که در دوران معاصر رنگ و بوی دیگری به خود گرفت مراکز جمعی – نمایشی بود. اینمراکز که از قبل به اشکال مختلف در ایران وجود داشت در این دوران به صورت مراکزی مدرن ساخته شد. در پژوهش حاضرکه با هدف بررسی مولفه های زمینه گرایی در مراکز جمعی - نمایشی انجام شده است از روش توصیفی تحلیلی استفاده شدهاست و پس از استخراج مولفه های زمینه گرایی به بررسی این مولفه ها در دو بنای معروف تالار شهر تهران و تکیه دولت پرداخته، نتایج نشان داد که مولفه های کالبدی،اقلیمی،فعالیتی و تاریخی تمامی شاخص های معماری زمینه گرایی در بنای تئاتر شهریافت شد و در نتیجه یک بنای کاملا زمینه گرا بوده است ، برخلاف آن بنای تکیه دولت تنها در مولفه فرمی ، کالبدی وفعالیتیتطابق نسبی داشت و در مجموع نمیتوان گفت مولفه های زمینه گرایی به شکل کامل در این بنا رعایت شده است ، بنا براینسبک این بنا کامل زمینه گرا نبوده است

کلیدواژه ها:

معماری زمینه گرا ، زمینه گرایی مراکز جمعی- نمایشی ، تئاتر شهر ، تکیه دولت