تحلیلی بر تاثیر رویکرد پایداری شهری در معماری سبز (پایدار)

وضعیت جهان در آغاز قرن ۲۱ میلادی، توسعه ای ناپایدار را هشدار می دهد. معماران به عنوان شکل دهندگان محیط های مصنوعدارای مسئولیت اجتماعی در ارائه طرحهایی هستند که کمترین میزان اثرات منفی بر محیط زیست را داشته باشد. شناخت محیط ومعماری، تنها با درک فعالیت های انسان در دنیای پیرامونش، امکان پذیر است و هدف معماری را می توان ایجاد انگاره های انسانی، دردرون شکل کالبدی دانست. طراحی انسانی، مهم ترین اصل طراحی پایدار است که به قابلیت زیستی تمام اجزای تشکیل دهنده نظامزیست جهانی می پردازد. این اصل به طور عمیق، ریشه در نیاز به حفظ عناصر زنجیره ای نظام های زیستی دارد که تداوم حیات و بقایانسان، منوط به وجود آن هاست. ضروری ترین نقش معماری، خلق و ساخت محیط هایی است که امنیت، سلامت، آسایش فیزیکی، صحتروانی و بهره وری ساکنان خود را تداوم بخشد. از اینرو هدف مقاله حاضر واکاوی معماری مبتنی بر سیر تحول تفکرات پایداری شهری ومعماری پایدار (سبز) است. روش مورد استفاده برحسب هدف، روش تحقیق کاربردی و شیوهی مطالعه برحسب روش و ماهیت، توصیفی-تحلیلی است و گردآوری اطلاعات آن بر مبنای مطالعه منابع مکتوب و تحلیل محتوایی آنها بوده است. در این راستا ابتدا مبادرت به تبیینمفهوم توسعه پایدار و پایداری شهری، معماری پایدار، ساختمان پایدار، معماری سبز، اصول معماری سبز گردیده و در نهایت به نتایج واثرات پایداری شهری در معماری پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، پایداری شهری ، معماری پایدار ، ساختمان پایدار