ارزیابی پتانسیل کاهش تراکم شبکه ایستگاههای بارانسنجی حوضه آبریز فلات مرکزی ایران با استفاده از د ادههای زمینی و بزرگ-مقیاس بارندگی

بارندگی یکی از اجزای اصلی چرخه آب است و پایش آن نقش کلیدی در بسیاری از جنبه های مدیریت منابع آب ایفا می کند. علی رغم پیشرفت های تکنولوژی و دسترسی به اطلاعات بزرگ-مقیاس بارندگی ، اطلاعات شبکه های بارانسنجی اطلاعات مبنا به شمار می روند و اهمیت فراوانی دارند. بهینه سازی شبکه های بارانسنجی به منظور افزایش دقت و کاهش هزینه آنها انجام می شود. در این پژوهش به توسعه روشی برای استفاده توامان از اطلاعات زمینی و بزرگ-مقیاس بارندگی به منظور بهینه سازی شبکه پایش بارندگی پرداخته شده است . مطالعه موردی این تحقیق در فلات مرکزی ایران انجام شده است . مطابق نتایج بدست آمده از منحنی انتقال اطلاعات-فاصله ، ۱۰ درصد از ایستگاههای منطقه (۵۸ ایستگاه از ۵۸۰ ایستگاه) باید حذف شوند. برای تعیین محل ایستگاههای حذفی از بهینه ساز جست وجوی هارمونی در کنار مدل مکانی کوکریجینگ استفاده شده است . این مدل علاوه بر اطلاعات ایستگاههای بارانسنجی ، از اطلاعات محصول GPM_۳IMERGM نیز بهره می برد. پس از انجام بهینه سازی ، عملکرد شبکه بهینه شده و شبکه اولیه در تخمین مکانی بارندگی در زیرحوضه های دوازدهگانه منطقه مورد مطالعه مقایسه شده است . زیرحوضه کویر سیاهکوه، تنها ناحیه ای بود که عملکرد شبکه بهینه در آن ضعیف تر از شبکه اولیه بود و به همین جهت ، حذف ایستگاه در این زیرحوضه پیشنهاد نمی شود.

کلیدواژه ها:

تئوری آنتروپی ، بهینه سازی جست وجوی هارمونی ، کوکریجینگ ، IMERG