مقایسه اثربخشی درمان شناختی – رفتاری ودرمان متمرکز بر شفقت درمانی برسخت رویی و تاب آوری روانی و کیفیت زندگی زنان درشرف طلاق

پژوهش حاضر ، با هدف مقایسه اثربخشی درمان شناختی – رفتاری ودرمان متمرکز بر شفقت درمانی برسخت رویی و تاب آوری روانی و کیفیت زندگی زنان درشرف طلاق بود. جامعه آماری پژوهش حاضر ، کلیه مراجعه کنندگان به مراکز اورژانس اجتماعی شهر تهران بود. از این جامعه یه روش نمونه گیری هدفمند ( با درنظرگرفتن ملاک های ورود و خروج ) ابتدا ۴۵ نفر انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی ۱۵ نفر در گروه آزمایش اول و ۱۵ نفر درگروه آزمایش دوم و ۱۵ نفر درگروه گواه گروه بندی شدند .پژوهش حاضر جزء طرح های نیمه آزمایشی با پیش آزمون – پس آزمون سه گروهی است . آموزش گروهی درمان متمرکز برشفقت (براساس پروتکل درمانی گیلبرت و نف، ۲۰۰۷)و برنامه جلسات آموزش درمان شناختی – رفتاری (براساس طرح درمانی ویلدرموت ۲۰۰۸) درطی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای اجرا شد.ابزار پژوهش شامل مقیاس کیفیت زندگی فرم کوتاه ( SF-۳۶) ویروشربون (۱۹۹۲) ، پرسشنامه سخت رویی کوباسا (۱۹۹۷) . مقیاس تاب آوری کونور و دیودسون (۲۰۰۳) بودند. نتایج داده ها با آزمون آماری کوواریانس چند متغیره تحلیل شدند. نتایج نشان داد که درمان متمرکز برشفقت درمانی نسبت به درمان شناختی – رفتاری تاثیر بیشتری بربهبود کیفیت زندگی ، سخت رویی و تاب آوری داشته است.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی – رفتاری ، درمان متمرکز بر شفقت درمانی ، سخت رویی ، تاب آوری روانی ، کیفیت زندگی