ارزیابی میادین مشترک و قراردادهای نفتی کشورهای دارای میادین مشترک با ایران

هر یک از این مدلهای قراردادی بسته به شرایط جغرافیایی, سیاسی و هزینه تولید و سایر عوامل، در کشورهای مورد استفاده عملکردهای متفاوتی دارند. بنابراین هر قرارداد صرفنظر از مدل قرارداد تا زمانی که  بتواند منافع بیشتری عایدکشور میزبان کند بهینه تر است و البته که شرکتهای نفتی بین المللی نیز بدنبال قراردادهایی هستند که سود بیشتری نصیبشان کند و این تعارض منافع که سابقه دیرینه دارد همواره قراردادها را به سمتی کشانده است که برای طرفین حالت برد- برد داشته باشد و قراردادهای مربوطه می بایست چنان جذابیتی برای این شرکتها داشته باشد تا تمایل به همکاری و فعالیت در کشور میزبان داشته باشند. بنابر این با توجه به فصل  مشترک کشور ایران  در میادین مشترک با کشورهای همسایه در چندین منطقه جغرافیایی (خلیج فارس, دریای خزر و سایر مناطق خشکی ) شناخت از قراردادهای نفتی بکار رفته در این کشورها می تواند بسیار حائز اهمیت باشد. بر همین اساس شناسایی میزان ذخایر هیدروکربوری ، نوع قراردادها ، چگونگی سرمایه گذاری ، شرایط مربوط به مفاد این قراردادها و میزان منافع حاصله در این کشورها کمک شایانی در تامین هرچه بیشتر منافع ملی کشور ایران در استفاده از قراردادهای مشابه می نماید بعلاوه با بررسی قراردادهای این کشورها که دارای مخازن مشترک با کشور ایران هستند می توان از اقداماتی که ممکن است به هدر رفت و مهاجرت منابع هیدروکربوری منجر شود و به منافع ملی لطمه وارد کند جلوگیری کرد.

کلیدواژه ها:

قراردادهای نفتی ، میادین مشترک ، شرکتهای نفتی بین المللی ، ذخایر نفت و گاز مشترک