اثر ۳ هفته تمرینات دویدن برروی کفپوش سالن، بر دامنه فعالیت الکتریکی عضله راست رانی در افراد دارای افت استخوان ناوی

مقدمه واهداف: پرونیشن پا از شایع ترین ناهنجاری های پا می باشد که باعث کاهش قوس طولی-داخلی پا و افت استخوان ناوی شده و موجب تغییر شکل ساختاری و آناتومیکی آن می شود. این ناهنجاری در شرایط بدون تحمل وزن برطرف می شود. سطوح ورزش ها به عنوان یک عامل موثر بر جذب بار و مکانیسم جذب، شناخته می شوند. اغلب مطالعات گذشته به بررسی اثرات استفاده آنی از سطوح مختلف، بر روی مکانیک بدن طی راه رفتن و یا دویدن پرداخته اند و تاکنون مطالعه ای که اثرات طولانی مدت راه رفتن یا دویدن بر روی سطوح مختلف را بر مکانیک بدن مورد ارزیابی قرار داده باشد، توسط پژوهشگر مشاهده نشده است. یکی از سطوح رایج برای ورزشکاران لاستیک مصنوعی و کفپوش سالن می باشد. بنابراین هدف این مطالعه بررسی اثر ۸ هفته تمرینات دویدن برروی کفپوش سالن بر دامنه فعالیت الکتریکی عضله راست رانی در افراد دارای افت استخوان ناوی حین دویدن می باشد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و آزمایشگاهی بود. تعداد ۱۹ دختر و پسر مبتلا به افت استخوان ناوی به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. در فاصله انجام پیش آزمون و پس آزمون، افراد گروه آزمایش به مدت ۸ هفته، به صورت سه جلسه در هفته به انجام تمرینات منتخب دویدن پرداختند. در روز تست گیری، فعالیت الکتریکی عضله راست رانی بوسیله دستگاه الکترومایوگراف (Biometrics ltd, uk) هنگام دویدن در سرعت متوسط ۳.۳ متر بر ثانیه، ثبت گردید. قابل ذکر است که، در این پژوهش پای برتر آزمودنی ها که توسط آزمون شوت تشخیص داده می شد، مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که، میزان دامنه فعالیت الکتریکی عضله راست رانی طی زیرفاز تماس پاشنه طی پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون دچار کاهش شده است. نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش حاضر، انجام تمرینات دویدن طولانی مدت بر روی کفپوش سالن، احتمالا سبب کاهش دامنه فعالیت الکتریکی عضله راست رانی می شود.

کلیدواژه ها:

دامنه فعالیت الکتریکی ، کفپوش سالن ، افت استخوان ناوی ، پرونیشن بیش از حد پا ، عضله راست رانی