نقش سرمایه اجتماعی در بازآفرینی پایدار شهری توسط شهرداریها

بافتهای ناکارآمد شهری پهنه هایی از شهر هستندکه درمقایسه باسایر پهنه های شهر از جریان توسعه عقب افتاده، از چرخه تکاملی حیات جدا گشته و به کانون مشکلات و نارساییها درآمده اند. با این وجود این بافتها درصد بالایی از جمعیت شهری را در خود جای داده و در عین حال از ظرفیتها و قابلیتهای نهفته بسیاری برای توسعه های آتی درون شهری برخوردار هستند. اما پرداختن به بافتهای ناکارآمد شهرها و برنامه ریزی برای آنها، جدا از پرداختن به واقعیتهای اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی نبوده و مستلزم برنامه ریزی دقیق، جامع و واقع گرایانه است. در سال های گذشته روند رشد سریع شهرنشینی و توسعه شهرها در نتیجه انقلاب صنعتی، تاثیرگذاری زیادی بر بافت های فرسوده و ناکارآمد شهری داشته و به نوعی تعادل اجتماعی و محیطی و در نتیجه پدیدار شدن این بافت ها کمرنگ شده است. رویکرد بازآفرینی پایدار شهری با سیاست گذاری یکپارچه، جامع نگر و عملیاتی همچنین ایجاد تغییرات مثبت و پایدار، بهبود و ارتقای کیفیت بافت های ناکارآمد شهری را همراه خواهد داشت و یکپارچه کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی این بافت ها را رقم خواهد زد. از بدو پیدایش سکونتگاه های شهری به ویژه شهری که به تعبیر دکتر پرویز پیران به عنوان شهر شهروند مداردر جوامع غربی شناخته می شود. ارتباطات انسانی در آن ورای روابط خونی- قومی و بر پایه قراردادهای اجتماعی مورد توافق همگان استوار است. ضرورت این قانون مداری در جوامع شهری امروزی با مناسبات اجتماعی پیچیده تر بیشتر مطرح بوده و به روابط میان شهروندان و مدیریت شهری به عنوان نهاد اداره کننده شهر- نیز تعمیم می یابد. به عبارتی مشارکت شهروندان با مدیریت شهری در اداره و اصلاح محیط زندگی باید بر پایه قانونمندی شکل گیرد.

کلیدواژه ها:

سرمایه اجتماعی ، بازآفرینی ، شهر پایدار