ارائه روشی برای مدیریت دسترسی معابر محلی به بزرگراه های شهری(مطالعه موردی: خیابان بهار شمالی منطقه ۱ شهرداری تهران)

رشد شهرنشینی در قرن اخیر منجر به افزایش تمایل شهروندان به استفاده از وسایل نقلیه شخصی شده است. و این افزایش حجم استفاده از وسایل نقلیه شخصی، پاسخگو نبودن ظرفیت و افزایش سطح سرویس ترافیک در شبکه معابر شهری به خصوص کلانشهرها را به همراه داشته است. یکی از اثرات منفی رشد ترافیک در کلانشهرها از جمله تهران، افزایش حجم تردد وسایل نقلیه در شبکه معابر محلی به شمار می رود. در بسیاری از کلانشهرها به علت توسعه و عبور معابر بزرگراهی از مجاورت مناطق مسکونی، دسترسی هایی مستقیم برخلاف سلسله مراتب استاندارد معابر شهری از خیابان های محلی به شبکه معابر بزرگراهی به وجود آمده است. به طوریکه علاوه بر ساکنان ساختمان های مجاور این معابر، بسیاری از رانندگان نیز از دسترسی مستقیم معابر محلی به عنوان مسیرهای میان بر برای دور زدن ترافیک شبکه بزرگراهی استفاده می کنند. که این مساله منجر به از بین رفتن ماهیت اجتماعی معابر محلی در شهرها شده و همزمان افزایش آلایندگی های صوتی و شیمیایی و کاهش ایمنی تردد در این معابر راه به همراه داشته است. در مطالعه حاضر روشی علمی و سیستماتیک برای مدیریت دسترسی یک نمونه از معابر محلی شهر تهران به شبکه بزرگراهی (خیابان بهارشمالی به بزرگراه شهید صدر) ارائه شده است که می تواند به عنوان روشی قابل اتکا برای تصمیم گیران و برنامه ریزان حمل و نقل شهری به منظور مدیریت سلسله مراتب معابر شهری و تصمیم گیری در خصوص تغییر در دسترسی آنها مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

خیابان شهری ، ترافیک ، سلسله مراتب معابر ، سطح سرویس ، ظرفیت.