روشهای سازگاری حیوانات با تنش گرمایی

دام ها با تغییر خصوصیات فنوتیپی و فیزیولوژیکی خود به محیط های در حال تغییر پاسخ میدهند. اساسا سازگاری حیوان شامل ظرفیت هایمورفولوژیکی، رفتاری و ژنتیکی حیوان برای تغییر است. داشتن موهای کوتاه و سفید، پوست نازک و فولیکول های موی کمتر در واحد سطحمستقیما با سازگاری بالاتر با شرایط گرم مرتبط است. ازجمله تغییرات رفتاری تحت تنش گرمایی، جستجو برای سایه، کاهش مصرف خوراک،فراوانی نوشیدن و افزایش مصرف آب و افزایش زمان ایستادن است. ازنظر فیزیولوژیکی، نشخوارکنندگان از طریق افزایش سرعت تنفس و تعریق،افزایش دمای رکتوم و ضربان نبض با بار گرمایی بالا سازگار میشوند. فعال شدن محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال، منجر به افزایش آزادشدن کورتیزول در گردش خون می شود. کم آبی شدید ممکن است منجر به افزایش ترشح هورمون ضد ادراری از طریق فعال شدن سیستمرنین- آنژیوتانسین شود. روند متغیر هموگلوبین کل خون، افزایش هاپتوگلوبین و حجم سلول های بسته شده، افزایش آنزیم های آنتی اکسیدانی،کاهش غلظت پروتئین پلاسما، NEFA و کلسترول، کاهش غلظت سرمی و پلاسمایی (T(۳ و (T(۴ طی شرایط تنش گرمایی گزارش شده است. در حیوانات تحت تنش گرمایی، سطوح آنزیم های اسید فسفاتاز و آلکالین فسفاتاز کاهش و سطوح آسپارتات آمینوترانسفراز و آلانین آمینوترانسفرازافزایش مییابند. تنش گرمایی چندین عملکرد مولکولی مانند سنتز DNA، همانندسازی و ترمیم، تقسیم سلولی و آنزیم های هسته ای و عملکرد DNA پلیمرازها را تغییر میدهد. همچنین ژن های کلاسیک پروتئین شوک حرارتی، ژن های آپوپتوز و سایر سیتوکین ها و گیرنده های شبه تول در مواجهه با تنش گرمایی بیان می شوند. تنظیم اپی ژنتیکی بیان ژن و نقش گذاری حرارتی ژنوم نیز می تواند یک روش کارآمد برای بهبود تحمل گرمایی در دام ها باشد.

کلیدواژه ها:

تنش گرمایی ، کورتیزول ، HSP۷۰ ، دام