تاثیر محیط آموزشی و نظام تعلیم در تربیت کودک

سیستم آموزش و پرورش و سیستم های تعلیمی دیگر، جزئی از نظامواره تربیتی است .رهاسازی فرزندان توسط والدین پس از ورودآنها به نظام های آموزش و پرورش و تعلیمی کاری نادرست است .مدرسه تنها به عنوان بازوی تربیتی باید دیده شود و پدر و مادردر تربیت محور هستند .محور تربیت باید فردی باشد و در مدارس معمولا قابلیت تربیت فردی وجود ندارد .استعدادهای مختلف،تفاوت های فردی، هوش متفاوت، فرهنگ ها و خانواده های متفاوت هر کدام فاکتورهایی است که در تربیت موثر است .والدین بایددر محیط خانه تربیت فردی را محور قرار دهند .همچنین باید علاوه بر نظارت فردی روی فرزندان، نقش واسطهای میان فرزند خودو مربیان مدرسه ایفا کنند تا زمینه رشد و موفقیت آنها را فراهم آورند .بنابراین شناسایی آسیب های محیط آموزشی و برنامه ریزی وارائه راهکار برای حل آن آسیب ها وظیفه والدین است .فرزندان برای حضور در محیط های آموزشی از دو جهت روحی و روانی وجسمانی باید تامین باشند .سطح انتظارات والدین از فرزندان خود چه در مسائل تربیتی و چه در مسائل آموزشی باید منطقی باشدیعنی نه افراط و نه تفریط. لازمه نقشآفرینی والدین در تربیت فرزندان افزایش دانش و مهارت و مشورت و گفتگو با معلمان است.با توجه به اهمیت موارد گفته شده در بالا در این مقاله ابتدا ادبیات موضوع بیان شده است و سپس به بررسی تاثیر محیط آموزشیو نظام تعلیم در تربیت کودک پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

محیط آموزشی ، دستگاه تعلیم ، تربیت ، نقش والدین در تربیت