خودیابی در نهج البلاغه بر اساس توانش ارتباطی دل هایمز

خودیابی از دیرباز جزء مهم ترین دغدغه های بشر بوده و مورد توجه مکاتب مختلف فکری و ایدئولوژیک واقع شده ا ست . درگفتمان نهج البلاغه ، خودیابی در قالب الگوی کنش متقابل ان سان و دنیا به وقوع می پیوندد. چنانچه خصیصه های هشتگانه کلامی مطرح شده در نظریه دلهایمز در این کنش مورد بررسی واقع شود، چگونگی بهره برداری امام(ع) از توانش ارتباطی در جهت بیداری مخاطبان و تغییرنگرش آنها به دنیا مشخص خواهدشد؛ بنابراین تحقیق حا ضر با روش تو صیفی -تحلیلی و با رویکرد جامعه شناختی زبان به تطبیق نظریه دلهایمز بر نهج البلاغه پرداخته ا ست . نتایج ن شان می دهد که موقعیت زمانی و مکانی آن حضرت(ع) بیشترین تاثیر را در انتخاب این گفتمان دا شته و امام (ع) با تشخیص مشکل بنیادی انسان که سرگشتگی و بیماردلی ا ست با کمک گرفتن از توانش زبانی و ارتباطی ، گفتمانی را پی ریزی می کند که قلب بیماردلان را در تمامی اعصار مورد خطاب قرارداده و آنها را متوجه بیماری خویش ساخته و خودیابی انتخابی آنها را انتظار دارد.

کلیدواژه ها:

نهج البلاغه ، خودیابی ، دلهایمز ، توانش ارتباطی .