نقد و بررسی رابطه عشق و ایمان فرد در سپهر های وجودی فلسفه سورن کرکگور

انسان در اندیشه کرکگور دارای سه سیپر استحسانی, اخلاقی و ایمانی است. فرد در سیهر استحسانی دربی هواهای نفسانی، و در سپهر اخلاقی ملتزم به دستورهای اخلاقی است و در سپهر ایمانی, ماسوای خدا را ترک می گوبد. عشق و ایمان دو مولفه کلیدی در افق آندیشه کرکگور هستند که در گذر از سپهر اخلاقی به سپهر ایمانی مطرح می شوند. مسئله اصلی این پژوهش, رابطه عشق و ایمان در سپهرهای وجودی فلسفه کرکگور است. وی به معرفی دو نوع عشق زمینی و الهی می پردازد و از حضرت ابراهیم (ع) به عنوان نمونه والای عشق و ایمان یاد می کند و چونان وی از عشق زمینی به عشق الهی پل می زند و آن را وج ایمان معرفی می کند. رهیافت های به دست آمده در این پژوهش, مطابق دبدگاه کرکگور نشان می دهد: ۱. کرکگور ایمان را بر التزام شورمندانه به خداوند استوار می داند که درک آن به وسیله عقل غیرممکن است؛ ۲. از نظر کرکگور، عشق و ایمان یاریگر یکدیگر در تکامل فرد هستند؛ ۳. بن مایه چنین نگرشی, غیرمعقول شمردن ایمان و وظیفه مند دانستن عشق د اندیشه کرکگور است.

کلیدواژه ها:

سورن کرکگون ، سپهرهای وجودی ، ایمان ، عشق ، رابطه ایمان و عشق