بررسی عناصر داستان های غنایی شاهنامه

عشق در برجسته‎ترین حماسه ملی ایران جایگاه قابل توجهی دارد و فردوسی هنر داستان پردازی خود را در این داستان‎های عاشقانه به نمایش گذاشته است؛ از این رو در پژوهش حاضر قابلیت‎های روایت گری فردوسی در نقل داستان های غنایی عاشقانه از منظر عناصر داستانی؛ یعنی طرح، درونمایه، شخصیت ‎و شخصیت‎‎پردازی، لحن، زاویه دید، گفتگو و صحنه‎پردازی بررسی شده است. در این پژوهش، که به شیوهی تحلیلی-توصیفی و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای انجام شده، پس از بررسی و تحلیل مهم‎ترین عناصر داستانی سازنده ی در داستان‎های عاشقانهی شاهنامه (زال و رودابه، بیژن و منیژه، رستم و تهمینه، سیاوش و سودابه) این نتایج به دست آمده است که داستان‎های عاشقانه ی شاهنامه صرفا غنایی نیستند، بلکه آمیزه ای از حماسه و غنا هستند و فردوسی بسیار هنرمندانه، همه عناصر منظومه های عاشقانه و غنایی را در راستای یک هدف مهم به کار برده و آن انسجام در ساختار این داستان‎ها و خلق شاهکاری سترگ و ماندگار است.

کلیدواژه ها:

داستان‎های عاشقانه ، داستان‎های غنایی ، شاهنامه ، عناصر داستان ، فردوسی