ارزیابی بافت فرسوده ی شهری سقز با رویکرد تاب آوری شهری

بافت های قدیمی شهرهای کشور به عنوان هسته های اولیه اکثر شهرهای بنا به دلایل متعدد نتوانسته اند، با شرایط موجود و نیازهای فعلی شهرنشینی سازگار گردند. از این رو امروزه به عنوان نقاط مسئله دار شهری به ویژه از نقطه نظر اجتماعی- فرهنگی مطرح می باشند. توسعه حومه نشینی در شهر سقز همگام با روند مدرنیزاسیون و مهاجرت وسیع روستاییان به این شهر همراه بود. تفاوت زمانی این دو رویداد که از دهه ۱۳۲۵ ملموس تر می گردد، در جابجایی اکولوژیکی گروه های جمعیتی بین بافت جدید و قدیم موثر بوده است و جمعیت مهاجر بلاتکلیف( بویژه مهاجرین روستایی ) که چند سال از سکونت آنها در نقاط حاشیه ای نمی گذرد جایگزین جمعیت بافت قدیم می گردد. ساکنین بیگانه با محیط جدید نتوانسته همخوانی و انطباق لازم را با محیط فیزیکی ایجاد کرده و به دلیل ویژگیهای خاص اجتماعی- اقتصادی و فرهنگی صلابت گذشته این بافت را حفظ کند. علاوه بر آن برخورد نابرابر مدیریت شهری در ارائه امکانات و خدمات به فرسودگی آن نیز بیشتر کمک کرده است. و این بافت را به فضای مساله دار شهری تبدیل نمود. از این رو تحقیق حاضر با تکیه بر روش توصیفی تحلیلی بر آن است تا با نگرش واقع بینانه میتنی بر دیالکتیک اجتماعی- فضایی به علل و عوامل فرسودگی این بافت پی برده و تا حد امکان سعی بر آن دارد که نقش مدیریت شهری بر فرسودگی این بافت را آشکار نماید.محدوده مورد مطالعه واقع در مرکز شهر سقز با مساحتی در حدود ۴۸/۳ هکتار و جمعیتی معادل ۵۷۹۹ نفر می باشد.

کلیدواژه ها:

بافت مرکزی شهر ، بافت فرسوده ، مدیریت شهری ، شهر سقز.