مقایسه تاثیر آموزش گروهی و الکترونیکی بر خودپنداره نوجوانان دیابتی

چکیده زمینه و هدف: شکل گیری خودپنداره ی مثبت در دوران نوجوانی می تواند تاثیر بسزایی در روند رشد و تکامل نوجوان داشته باشد. بیماری دیابت می تواند یک خطر جدی در ارتباط با خودپنداری نوجوان باشد. این مطالعه با هدف "تعیین و مقایسه ی تاثیر آموزش گروهی و الکترونیکی بر خودپنداره ی نوجوانان دیابتی" انجام شد. روش بررسی: مطالعه ی حاضر کارآزمایی بالینی بوده که ۸۰ نفر از نوجوانان ۱۹ -۱۱سال مراجعه کننده به انجمن دیابت ایران در سال ۱۳۹۱ به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (۴۰= n) و تجربه (۴۰n =) تخصیص داده شدند. محتوای آموزشی در هر دو گروه یکسان بود. در گروه کنترل سه جلسه ی ۴ ساعته و در گروه تجربه محتوای آموزشی از طریق لوح فشرده توسط پژوهشگر آموزش داده شد. سپس نمره ی خودپنداره ی آنها با کمک پرسشنامه ی ۸۰ سوالیPiers-Harris  قبل و چهار هفته بعد از مداخله سنجیده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه ی ۱۶ و از آزمون های تی تست، مجذور کای و تی زوجی استفاده شد. یافته ها: میانگین سنی نوجوانان در گروه تجربه ۶۲/۲ ± ۸۷/۱۵ و در گروه کنترل ۵۱/۲ ±۸۵/۱۵ بود. اختلاف آماری معنی داری بین خودپنداری دو گروه قبل از مداخله وجود نداشت درحالیکه اختلاف آماری معنی داری بین نمره ی آزمون خود پنداری Piers-Harris در دو گروه کنترل و تجربه پس از مداخله وجود داشت (۰۵/۰< P). نتیجه گیری کلی: براساس یافته های پژوهش، میانگین نمره خودپنداره نوجوانان از طریق آموزش الکترونیکی لوح فشرده بیشتر بوده است. آموزش از طریق لوح فشرده این امکان را برای نوجوان فراهم می آورد که بارها و بارها متن آموزشی را هر زمان که تمایل دارد، مشاهده کند و بنابراین می تواند در آموزش خودمراقبتی و متعاقبا تقویت خودپنداره، به نوجوانان کمک کند. توصیه می شود از این روش در آموزش و تقویت خودپنداره ی نوجوانان دیابتی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

Adolescence ، Diabetes ، E-Learning ، Self-perception ، نوجوان ، دیابت ، خودپنداری ، آموزش الکترونیکی