نقش پیش بینی کننده خودکارآمدی و حمایت اجتماعی در فرسودگی شغلی پرستاران

چکیده   زمینه و هدف: فرسودگی شغلی پدیده ای شایع در پرستاران می باشد که به عوامل متعددی بستگی دارد. هدف از پژوهش حاضر تعیین نقش حمایت اجتماعی و خودکارآمدی در فرسودگی شغلی بود.   روش بررسی: این پژوهش از نوع مطالعات همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش متشکل از تمامی پرستاران شهر اصفهان بودند که در سال ۹۲-۹۱ در بیمارستان های این شهر فعالیت می کردند. تعداد نمونه ۱۶۵ نفر بود که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه حمایت اجتماعی Najarian & Samavati، خودکارآمدی عمومی Schwarzer & Jerusalem و فرسودگی شغلی ماسلاچ ( MBI ) استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش های همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۰ استفاده شد.   یافته ها: نتایج همبستگی نشان داد که حمایت اجتماعی و خودکارآمدی به ترتیب با مولفه های فرسودگی شغلی شامل احساس کفایت شخصی ۳۲/۰ r = و ۴۷/۰ r = ، مسخ شخصیت ۳۲/۰- r = و ۲۳/۰- r = و خستگی هیجانی ۲۶/۰- r = و ۲۷/۰- r = رابطه دارد (همبستگی ها در سطح ۰۱/۰ می باشد). همچنین نتایج رگرسیون نشان داد که خودکارآمدی و حمایت اجتماعی پیش بینی کننده فرسودگی شغلی بودند. نتیجه گیری کلی: نتایج نشان داد که خودکارآمدی و حمایت اجتماعی با فرسودگی شغلی رابطه داشته و پیش بینی کننده آن هستند. این پژوهش می تواند به مدیران بیمارستان ها در زمینه کاهش فرسودگی شغلی پرستاران با توجه به آگاهی از خودکارآمدی عمومی و حمایت اجتماعی کمک نماید.

کلیدواژه ها:

Nurses ، Burnout ، Social Support ، Self-efficacy ، پرستار ، فرسودگی شغلی ، حمایت اجتماعی ، خودکارآمدی