بررسی بقایای سم هپاتوتوکسین ناشی از سیانوباکترها در نمونه های آب با روش میکرو استخراج مایع-مایع پخشی

زمینه و هدف: سموم هپاتوتوکسین (سموم کبدی) که توسط سیانوباکترها تولید می­شوند از سموم زیستی خطرناک هستند. با توجه به هزینه­بر و زمان­بر بودن فرآیند استخراج و اندازه­گیری آن­ها، هدف از تحقیق حاضر بررسی میزان کارائی شیوه استخراج سریع و جدید تحت عنوان میکرو استخراج مایع-مایع پخشی (DLLME) با استفاده از حلال­های آلی کلره در استخراج یکی از سموم هپاتوتوکسین بنام Microcystin-LR از نمونه­ی آب می­باشد.  روش بررسی: در تحقیق حاضر ابتداء راندمان استخراج MC-LR با استفاده از روش رایج بکارگیری جاذب C۱۸ بررسی شد. سپس راندمان استخراج با روش DLLME با بکارگیری نسبت­های مختلفی از حلال­های استخراج کننده­ی کلره (کلروفرم، دی کلرومتان، تتراکلریدکربن و تترا کلرواتیلن) و حلال­های پخش کننده (استون، متانول، اتانول و استونیتریل) مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که راندمان استخراج روش SPE با استفاده از جاذب C۱۸، ۱۰۲ % می­باشد. لازمه دستیابی به حداکثر راندمان استخراج در روش DLLME، تشکیل محیط ابری در نمونه (نشان دهنده­ی پخش­شدگی حلال استخراج کننده در فاز آبی) می­باشد که در این تحقیق، فقط در ترکیب استون و تتراکلرو اتیلن محیط ابری پایدار مشاهده شد. میزان بازیابی برای روش DLLME کمتر از ۳% بدست آمد. بحث و نتیجه­گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که اگرچه استفاده از حلال­های استخراج­گر کلره از درصد بازیابی قابل قبولی برای استخراج سم MC-LR از نمونه­های آبی برخوردار نمی­باشد ولی نظر به اینکه DLLME، روشی دوستدار محیط زیست، با مصرف کم حلال و مستقل از زمان می­باشد با بکارگیری حلال­های دیگری مانند حلال­های استخراج­گر یونی می­توان به نتایج دقیق و قابل قبول دست یافت.

کلیدواژه ها:

سیانوباکتر ، سموم هپاتوتوکسین ، مایکروسیس تین ال.آر ، روش میکرو استخراج مایع-مایع پخشی