تدوین چهارچوب نظری طرح های میان افزا در تناظر با مفاهیم پایه در معماری

ناهماهنگی در ساخت فضاها و ابنیه جدید در جوار ارزش های تثبیت شده بافت های قدیم از ویژگی های اغلبطرح های امروز شهرهایمان محسوب می شود. مولود این نگاه از نظر کالبدی، فضایی و ادراکی نازیبایی هایی را بهمحیط تحمیل می کند که نشان از عدم توجه یا عدم شناختی است که نسبت به عوامل شکل دهنده کالبد، فضا وشکل گیری ادراک مخاطب از بنا و شهر دارد. مشکل اصلی این است که چگونه ساختن مسئل های است که تا کنونجدی گرفته نشده است و ترکیب بناهای جدید و قدیم چهر های نامتناسب در درون بافت های باارزش ایجاد کردهاست. به نظر می رسد که میان افزایی قادر است هویت، سرزندگی و تداوم کالبدی را از طریق تنظیم ساختارهایجدید در پیوند با ساختارهای تاریخی به بافت شهرهای باارزش قدیمی بازگرداند. نوشته حاضر در جستجویتدوین یک چهارچوب نظری منتظم جهت طرح بناهای میان افزا در الحاق به بناهای تاریخی است، به شکلی کهبتواند معیارها و ریزمعیارهایی از جنس کالبد در قالب یک نمودار، جهت ترکیب "ن و" و "کهنه" ارائه دهد.بدین منظور به شکل کیفی و به روش تحلیلی- تاریخی در رجوع به اسناد و منشورهای بین المللی و داخلی مرتبط با حضور ساختارهای جدید در زمینه های تاریخی، گزاره های میان افزایی را استخراج و تلخیص و در بداعتیخلاقانه، طی یک مقایسه تطبیقی و بر مبنای تحلیل محتوا، آ نها را در تناظر با "مفاهیم پایه در معمار ی" کهزیرساخت طرح هر بنایی هستند ، قرار می دهد. در نتیجه پژوهش نموداری از معیارهای کالبدی، شامل ۴ معیاراصلی فرم ، پاسخ به بافت، فضا و مقیاس منتج می شو د و ۱۵ معیار فرعی و ۳۰ ریزمعیار، از تعاریف وجودی، درجهاهمیت، نحوه اثر و تاکید معیارهای اصلی در طراحی و میان افزایی ترسیم می گردد .

کلیدواژه ها:

طرح میان افزا ، اسناد بین المللی و داخلی میان افزایی ، مفاهیم پایه در معماری