اثر گلوکز بر بهینه سازی پروتکل تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان انسان به سلول های شبه کاردیومیوسیت

زمینه و هدف: بیماری های قلبی - عروقی و از کار افتادن قلب از مهم ترین بیماری هایی هستند که جوامع تکامل یافته را درگیر می کنند. سلول های بنیادی می توانند نقش مهمی در تیمار بیماری قلبی بازی کنند. یکی از شایع ترین ترکیبات مورد استفاده برای القا تمایز سلول های بنیادی به کاردیومیوسیت، ۵-آزاسیتیدین است. محتوای محیط کشت سلولی بر مورفولوژی و کیفیت سلول های تمایز یافته موثر است. این مطالعه به منظور تعیین اثر گلوکز بر بهینه سازی پروتکل تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان انسان به سلول های شبه کاردیومیوسیت انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی سلول های بنیادی مزانشیمی در محیط تمایزی حاوی ۵-آزاسیتیدین و دو غلظت از گلوکز (۵ و ۲۵ میلی مولار) طی ۲۱ روز کشت داده شدند. در مرحله بعد RNA کل استخراج و cDNA سنتز شد. سرانجام q-PCR برای تعیین مارکرهای ویژه قلبی و تایید تمایز انجام گردید. تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی به سلول های کاردیومیوسیت با استفاده از چهار مارکر قلبی Connexin۴۳، -cardiac actinα، TroponinT و TroponinI به روش q-PCR اندازه گیری و تایید شدند. یافته ها: میزان بیان مارکرهای قلبی Connexin۴۳، -cardiac actinα، TroponinT و TroponinI در هر دو غلظت ۵ و ۲۵ میلی مولاری گلوکز طی تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان انسان به کاردیومیوسیت متفاوت بود؛ اما این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: دو غلظت ۵ و ۲۵ میلی مولاری گلوکز اثر قابل ملاحظه ای بر بیان مارکرهای قلبی Connexin۴۳، -cardiac actinα، TroponinT و TroponinI طی تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان انسان به کاردیومیوسیت نداشتند.

کلیدواژه ها:

Cardiomyocyte ، Mesenchymal stem cell ، Glucose ، ۵-Azacytidine ، Cardiac-specific markers ، کاردیومیوسیت ، سلول های بنیادی مزانشیمی ، گلوکز ، ۵-آزاسیتیدین ، مارکرهای قلبی