تعیین ارزش تشخیصی رنگ آمیزی BCL-۲ در مشاهده سلول گانگلیونی و کاربرد آن در تشخیص بیماری هیرشپرونگ

زمینه و هدف : بیماری هیرشپرونگ یک بیماری مادرزادی است که بر مبنای فقدان سلول های گانلگیونی در شبکه عصبی زیرمخاط و لایه عضلانی تشخیص داده می شود. روش استاندارد تشخیص، رنگ آمیزی H&E است و با توجه به محدودیت های تشخیصی که برای مشاهده سلول گانگلیونی در آن وجود دارد؛ این مطالعه به منظور مقایسه روش H&E و رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی با نشانگر BCL-۲ انجام شد. روش بررسی : در این مطالعه آزمایشگاهی ۷۱ نمونه بافتی بیماران مشکوک به بیماری هیروشپرونگ در بخش پاتولوژی بیمارستان امام رضا(ع) کرمانشاه طی سال های ۸۷-۱۳۸۵ و ۲۰ نمونه مثبت بیماری هیرشپرونگ براساس روش H&E از سایر مراکز (تهران و کرمانشاه) طی سال های ۸۷-۱۳۸۵ بررسی شدند. از ۳۶ نمونه که در برش های H&E سلول گانگلیونی در آن دیده شده بود و ۳۵نمونه فاقد سلول گانگلیونی در برش های رایج H&E، برش های جدید تهیه شد و تحت رنگ آمیزی H&E و BCL-۲ قرار گرفت. یافته ها : از ۳۶ مورد با سلول گانگلیونی مثبت در رنگ آمیزی H&E ، سلول گانگلیونی در ۲۹ مورد با نشانگر BCL-۲ مشاهده شد و در ۷ مورد این سلول مشاهده نگردید. در ۳۵ موردی که با رنگ آمیزی H&E سلول گانگلیونی مشاهده نگردید؛ سلول گانگلیونی در ۵مورد با رنگ آمیزی BCL-۲ مشاهده شد. حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی در رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی با مارکر BCL۲ به ترتیب ۸۱درصد، ۸۶درصد، ۸۵درصد و ۸۶درصد تعیین شد. عدم توافق (discordancy) رنگ آمیزی BCL-۲ مثبت (یعنی یافتن سلول گانگلیونی) و H&E منفی (یعنی عدم مشاهده سلول گانگلیونی) ۱۴ درصد تعیین شد. تفاوت مشاهده شده از لحاظ آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری : نتایج این مطالعه نشان داد که رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی با BCL-۲ برای یافتن سلول های گانگلیونی در موارد مشکوک به بیماری هیرشپرونگ از نظر علایم بالینی، نمی تواند جایگزین روش رایج H&E شود؛ اما استفاده از BCL-۲ به عنوان یک روش تکمیلی، تعداد موارد منفی کاذب در یافتن سلول گانگلیونی را کاهش داده و در نتیجه از موارد تشخیص نادرست بیماری هیرشپرونگ می کاهد.

کلیدواژه ها:

Hirshsprung ، Ganglion cell ، BCL-۲ ، Immunohistochemical study ، هیرشپرونگ ، BCL-۲ ، ایمونوهیستوشیمی ، سلول گانگلیونی ، هماتوکسیلین ائوزین