تاثیر بکارگیری مدل همکار آموزش بالینی بر یادگیری بالینی دانشجویان پرستاری

مقدمه: در راستای حل مشکلات آموزش بالینی، از جمله تبحر پایین دانش آموختگان در زمینه کسب مهارت ها و توانمندی های لازم در پایان دوره آموزش پرستاری و ضرورت استفاده از روش های نوین آموزشی برای ارتقای کیفیت آموزش بالینی، این مطالعه به بررسی تاثیر مدل همکار آموزش بالینی بر یادگیری بالینی دانشجویان پرستاری در مقایسه با روش متداول پرداخته است. روش ها: این مطالعه از نوع نیمه تجربی بود. در طول یک ترم تحصیلی با روش سرشماری، دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری تبریز با واحد کارآموزی داخلی جراحی ۳ (۶۰ نفر) بطور تصادفی ساده به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول با روش همکار آموزش بالینی و گروه دوم با روش متداول آموزش دیدند. پس از دو هفته یادگیری حیطه شناختی و مهارتی به وسیله پرسشنامه و چک لیست ارزیابی گردیدند. از آزمون های آماری t مستقل، t زوج و آزمون فیشر و مجذور کای و همچنین از نرم افزار SPSS برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج: هر دو روش در ارتقای یادگیری حیطه دانش دانشجویان موثر بود. اما اختلاف میانگین مهارت دانشجویان در دو گروه از لحاظ آماری معنی دار نبود. این در حالیست که در میزان یادگیری شناختی تفاوت آماری معنی داری مشاهده شد. نتیجه گیری: تاثیر این دو مدل بر یادگیری حیطه مهارت بالینی دانشجویان یکسان، اما یادگیری حیطه شناختی در گروه روش متداول بیش از گروه مدل همکار بالینی است. به نظر می رسد استفاده از روش متداول موثرتر باشد. با توجه به تفاوت نتایج پژوهش حاضر با سایر مطالعات، انجام این پژوهش در حجم نمونه و بخش های بیشتر توصیه می گردد.

کلیدواژه ها:

Clinical education ، Clinical education associate model ، Learning ، Nursing education ، آموزش بالینی ، مدل همکار آموزش بالینی ، یادگیری ، آموزش پرستاری.