مقایسه پارگی های پرینه در اپی زیاتومی های مدیولاترال معمول و انتخابی در زنان مراجعه کننده به بلوک زایمان بیمارستان بعثت سنندج، ۱۳۹۰

مقدمه: پارگی های واژن در حین زایمان شایع بوده و ممکن است به طور خود به خود اتفاق بیفتد و یا ماما و متخصص مامایی جهت افزایش قطر خروجی واژن به منظور تسهیل تولد نوزاد نیاز به برش جراحی (اپی زیاتومی) پیدا کنند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه درجات پارگی های پرینه در اپی زیاتومی معمول با انتخابی انجام شد. روش کار: این مطالعه آینده نگر در سال ۹۰-۱۳۸۹ بر روی ۹۸۶ زن باردار شکم اول مراجعه کننده جهت زایمان به بیمارستان بعثت سنندج انجام شد. افراد به طور تصادفی در دو گروه اپی زیاتومی روتین و اپی زیاتومی انتخابی (در صورت استفاده از واکیوم یا دیسترس جنینی) قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه ۱۵) و آزمون های تی تست، کای اسکوئر و تست دقیق فیشر انجام شد. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: طول مدت مرحله دوم زایمان، پارگی درجه یک و پارگی لیبیا مینورها در گروه اپی زیاتومی انتخابی به طور معناداری بیشتر از گروه اپی زیاتومی معمول بود (۰۰۰۱/۰=p). نتایج مطالعه، اختلاف آماری معنی داری را در میزان پارگی های درجه ۲، ۳ و ۴ در دو گروه اپی زیاتومی معمول و انتخابی نشان نداد. نتیجه گیری: اپی زیاتومی مدیولاترال معمول از پارگی های شدید پرینه جلوگیری نمی کند اما عدم انجام آن در تمام موارد (انجام فقط در موارد انتخابی) منجر به پارگی های درجه یک و قسمت قدامی پرینه می شود. بنابراین به نظر می رسد که محدودیت کاربرد اپی زیاتومی، روش منطقی تری برای کنترل پرینه مادر در حین زایمان باشد.

کلیدواژه ها:

اپی زیاتومی انتخابی ، اپی زیاتومی مدیولاترال ، پارگی پرینه ، نولی پار