بررسی و تعیین شاخص های پرتو فرابنفش و ذرات معلق (۱۰PM، ۵/۲PM و ۱PM) در استان زنجان
محل انتشار: فصلنامه تحقیقات نظام سلامت، دوره: 12، شماره: 1
سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 71
فایل این مقاله در 8 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_HSR-12-1_016
تاریخ نمایه سازی: 28 مرداد 1402
چکیده مقاله:
مقدمه: با توجه به اهمیت روزافزون ذرات معلق و اعلام وضعیت هوا در بسیاری از کشورها از نظر میزان پرتو فرابنفش، در این مطالعه داده های ماکزیمم آلودگی ذرات معلق ۱۰، ۵/۲ و ۱ میکرونی که به صورت سری زمانی ۱ ساعته تهیه شد و شاخص جهانی پرتو فرابنفش، به منظور پیش بینی میزان آلودگی این آلاینده ها مورد استفاده قرار گرفت.روش ها: به منظور ارایه حدود تقریبی این شاخص در استان زنجان از تکنیک همپوشانی، نقشه ایران و نقشه پرتو فرابنفش ارایه شده توسط سازمان جهانی بهداشت برای مناطق مختلف جهان استفاده شده است. به منظور اندازه گیری ذرات معلق از دستگاه سنجش گرد و غبار محیطی در شهر زنجان استفاده شد که به مدت یک ساعت به صورت یک روز در میان از اواسط مرداد ماه تا اواسط شهریور ماه اقدام به نمونه برداری شد.یافته ها: با توجه به روش تکنیک همپوشانی نقشه ها، مقدار شاخص پرتو فرابنفش برای استان زنجان ۴ تا ۵ بود که مطابق با محدوده طبقه بندی شاخص در حد متوسط از نظر در معرض قرارگیری می باشد و با داده های سامانه جامع اطلاعات بهداشت محیط کشور مطابقت دارد. مقدار متوسط یک ساعته ذرات معلق برای ۱۰PM، ۵/۲PM و ۱PM به ترتیب برابر با ۹۵/۶۴، ۶۰/۱۸ و ۶۷/۱۲ میکروگرم بر متر مکعب برای شهر زنجان به دست آمد.نتیجه گیری: از نظر مقدار ذرات معلق در مقایسه با استانداردهای کیفیت هوای آزاد شهر زنجان شرایط مطلوب بود. در تفسیر شاخص پرتو فرابنفش می توان گفت که استان زنجان از نظر شاخص پرتو فرابنفش در مقایسه با معیار مورد استفاده، در وضعیت متوسط می باشد. با توجه به افزایش مقدار این شاخص در کشور از شمال به سمت جنوب، استان زنجان در وضعیت بهتری نسبت به استان های جنوبی تر قرار دارد.
نویسندگان
شهرام نظری
Department of Environmental Health Engineering, School of Public Health, Qom University of Medical Sciences, Qom, Iran
اسرافیل عسگری
Department of Environmental Health Engineering, School of Public Health, Urmia University of Medical Sciences, Urmia, Iran Corresponding Author: Esrafil Asgari, Email: sasgary@gmial.com
رحیم عالی ده چناری
Assistant Professor, Department of Environmental Health Engineering, School of Public Health, Urmia University of Medical Sciences, Urmia, Iran