بررسی ارتباط بین تصور بدنی، خودکارآمدی و فعالیت فیزیکی در زنان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان و دانشگاه اصفهان

مقدمه:زندگی کم تحرک به عنوان مشکل جدی جامعه امروز ایران شناخته شده است. ارتقای سبک زندگی با افزایش میزان فعالیت فیزیکی در جهت سلامت زنان و پیشگیری از بیماری های قلبی- عروقی امری ضروری به شمار می رود. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط تصور بدنی، خودکارآمدی و فعالیت فیزیکی در زنان شاغل بود.   روش ها: مطالعه حاضر، مطالعه ای مقطعی از نوع توصیفی- تحلیلی بود که روی ۴۰۸ نفر از کارمندان زن دانشگاه های علوم پزشکی اصفهان و دانشگاه اصفهان انجام گرفت. روش نمونه گیری به صورت سهمی متناسب با جمعیت بود. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه ای طراحی شده بر اساس پرسش نامه های استاندارد و خودساخته و شامل ۴ بخش بود که متغیر های زمینه ای، رضایت بدنی، خودکارآمدی و فعالیت فیزیکی را در بر می گرفت. پس از جمع آوری اطلاعات، داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۱۸  به کمک آزمون های توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. سطح معنی داری ۰۵/۰ در نظر گرفته شد. یافته ها: به طور میانگین ۶ /۷۱ درصد زنان شرکت کننده در این پژوهش زندگی کم تحرک داشتند و فقط ۴/۲۸ درصد، سبک زندگی فعال داشتند. میانگین نمره رضایت بدنی در زنان مورد مطالعه ۲۷/۱۶ ± ۲۶/۶۳ (از ۱۰۰) بود. ارتباط معنی داری بین نمره فعالیت فیزیکی زنان و BMI (Body mass index) دیده نشد؛ در حالی که ارتباط معنی داری بین فعالیت فیزیکی با رضایت بدنی و خودکارآمدی (۰۱/۰ > P) وجود داشت. بیشترین ارتباط بین رضایت بدنی با شرکت در کلاس های ایروبیک (۰۰۱/۰ > P) مشاهده شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد زنان شاغل تحصیل کرده جامعه با وجود آگاهی از فواید فعالیت فیزیکی، سبک زندگی نامناسب دارند. شاید بتوان با مطالعات بیشتر در خصوص علل این مساله و رفع موانع فعالیت فیزیکی، مثل ایجاد شرایط و تسهیلات بیشتر برای انجام فعالیت فیزیکی و بهبود فاکتورهای روانشناختی در محیط کار، به بهبود انجام فعالیت فیزیکی و ارتقای سلامت زنان که نقش به سزایی در سلامت خانواده و جامعه دارند، اهتمام ورزید.   واژه های کلیدی: رضایت بدنی، خودکارآمدی، فعالیت فیزیکی، زنان